Geen verhaal is hetzelfde, maar de verbondenheid, doordat we allemaal kinderkanker hebben gehad, is altijd voelbaar en helpend.
Iedereen is uniek en heeft zijn eigen verhaal. Maar ondanks de verschillen is er iets wat ons allemaal bindt: de ziekte die we als kind of tiener hadden. Door onze ervaringen te delen inspireren en motiveren we elkaar. In elkaars verhalen vinden we erkenning en herkenning, en dat helpt altijd!
Lees hier verhalen van survivors. Vind troost en erkenning in gelijkenissen met jouw eigen ervaring. Hoe gaan zij ermee om en wat kan jij daarvan meenemen voor jouw situatie?
Steven had op zijn 5de een hersentumor: ‘Acceptatie geeft rust. Ik heb geleerd ermee te leven. Ook ben ik meer realistisch over wat er kan gebeuren en over wat ik wel en niet kan. Ik ben er trots op dat ik mezelf steeds beter red. Ik moest een hoop inleveren en dat valt lang niet altijd mee, maar ik probeer positief te blijven.’
Robin had op zijn 16de botkanker: ‘Mijn beperking beperkt mij niet omdat ik veel train'. Ik kan nu zelfs meer met anderhalve been dan ik voorheen met twee benen kon. Ik denk dat dit voor iedereen mogelijk is, maar je moete er wel hard voor willen werken. Het klinkt gek, maar de amputatie is een van de mest positieve gebeurtenissen in mijn leven. Ik ben ervan overtuigd dat ik met twee benen een saaie, onopvallende jongen was geworden.
Cherine had op haar 10de botkanker ‘Ik vond het jarenlang moeilijk om in te zie dat ik meer ben dan alleen een ex-kankerpatiënt, meer dan mijn handicap. Ik weet nu dat mijn verdriet over mijn ziek-zijn en mijn handicap er gewoon mag zijn. Dat het er mag zijn als ik geëmotioneerd raak bij beelden van zieke kleine kinderen die moeten vechten voor hun leven.’
Ik voel me eenzaam in mijn herinneringen aan mijn ziekteverleden. Maar in ieder verhaal van een survivor herken ik een stukje. Alle stukjes bij elkaar helpen me om die puzzel van eenzaamheid op te lossen.
