We zijn benieuwd hoe jij de feestdagen beleeft. Misschien kijk je er naar uit, is het een moment van bezinning of voel je je eenzaam en ben je blij als het straks weer voor bij is? Via de linkjes hieronder lees je hoe anderen deze dagen beleven. Ook vind je daar verhalen waarin we terugblikken op het afgelopen jaar en alvast vooruit kijken naar 2022. We willen nog meer gaan doen met maatjes, lotgenotencontact en de inbreng van ervaringsdeskundigheid in zorg en onderzoek.
Om ons te kunnen blijven inzetten voor iedereen die met kinderkanker te maken heeft is jouw steun hard nodig. Wil je ons steunen? Bekijk op deze pagina onze eindejaarsacties. Je kunt bijvoorbeeld een digitaal kaarsje aansteken of Kanjerkettingsokken bestellen voor onder de Kerstboom. Een leuk én waardevol Kerstcadeau. Zo kunnen we kinderen met kanker (en hun gezin) blijven steunen.
Wij wensen jou veel lichtpuntjes in deze donkere dagen en alle goeds voor het nieuwe jaar.
Voor veel mensen staan de feestdagen gelijk aan geven. We geven cadeaus aan familie en vrienden. We geven geld aan mensen die het hard nodig hebben. En we doneren aan goede doelen. Wil jij dit jaar nog een donatie doen? Doneer aan Vereniging Kinderkanker Nederland en steun kinderen (en hun gezin) met kanker. Wij vertellen je graag meer over de donatiemogelijkheden.
Zoek je een kerstcadeau voor je zus, vader of nichtje? Sokken zijn altijd een goed idee! Ga voor de kleurrijke Kanjerkettingsokken van de Vereniging Kinderkanker Nederland. De sokken zijn het ideale cadeau onder de kerstboom. En extra mooi: koop je de sokken, dan steun je kinderen met kanker. Lees gauw verder en ontdek hoe jij deze mooie sokken kunt bemachtigen!
Het zijn de donkere dagen voor Kerst. Een tijd om stil te staan bij je geliefden en mensen die het moeilijk hebben. Misschien sta je stil bij een kind en gezin dat te maken heeft (gehad) met kinderkanker. Een kind in behandeling, een kind dat is genezen of dat is overleden. Zorg voor wat licht tijdens deze donkere dagen en brand een kaarsje voor hen. Alleen of samen met de Vereniging Kinderkanker Nederland.
Voor: N Voor: Thijn en zijn familie Voor: Dilan Aerts ‘Mag ik ons opgeven?’ vroeg Jette (14) aan haar ouders. Haar oog viel op een aanbod van de Vereniging Kinderkanker Nederland op Instagram. Familie van een bestuurslid bood een veertiendaagse vakantie aan voor twee personen naar Griekenland. Gijs en Annemieke stemden in en hun aanmelding werd uitgekozen. Na het bijboeken van twee plekken en twee vluchten vlogen ze een paar dagen later met ook dochter Maud (10) naar de zon. Afleiding en even niks doen konden ze wel gebruiken. 2,5 week daarvoor, op 4 september 2021, overleed hun jongste dochter en zusje Fien (6) aan een hersenstamtumor.
Vanaf de oprichting van het Prinses Máxima Centrum waren de initiatiefnemers het over één ding eens: voor een nationaal kinderkankercentrum van topniveau is de betrokkenheid van ouders, kinderen en survivors onontbeerlijk. “Daarom wordt hun perspectief overal in meegenomen. Ook in wetenschappelijk onderzoek”, vertelt Willemijn Plieger, sinds 2019 researchcoördinator bij de Vereniging Kinderkanker Nederland (VKN). Om de gezichtspunten van kind en ouders in wetenschappelijke studies te waarborgen, staat zij dagelijks in contact met onderzoekers in het Máxima. Een van hen is arts-onderzoeker Ceder van den Bosch. “Ik ben erg blij met de ondersteuning en kritische blik van Willemijn.”
Ik trap als een gek mijn trappers in de rondte. Ik heb haast. Ik hoor getoeter achter me en ik veeg een doorweekt plukje haar uit mijn gezicht. Ik maak me zorgen dat mijn mooie haarwerk heel nat wordt. Ik sla linksaf. Over tien minuten begint mijn werkgroep voor Academische Vaardigheden. ‘We hebben een verantwoordelijkheid naar elkaar, als groep. Je gaat met respect met elkaars tijd om, dus we beginnen op tijd. Te laat komen kan niet meer op de uni’, ik hoor het mijn docent nog zeggen tijdens de vorige les. Er schiet een jochie op zijn fiets voor mij langs die zijn hand niet uitgesteekt. ‘Irritant kind dat je bent’, denk ik, maar dan met iets minder milde woorden. Ik trap door. De regen klettert op de straat en ik voel het vocht mijn schoenen binnendringen. De muffe geur van het natte asfalt komt me tegemoet. Mijn hart klopt net zo snel als de seconden die voorbij tikken. Ik tik op de zijkant van mijn koptelefoon: ‘it’s fourteen fifty PM’ vertelt de Google Assistent mij. Nog vijf minuten. Ik ben er bijna.
Het is bijna Eerste Kerstdag 1985. Papa duwt mijn rolstoel de woonkamer binnen. Ik voel me zwak en enorm misselijk door de eerste chemokuur. Als ik binnen een kerstboom zie staan beginnen mijn brandende ogen langzaam te stralen. Sinds lange tijd voel ik weer een vonkje vreugde. Trillend reik ik mijn hand uit naar de gekleurde lichtjes. Ze hebben de vorm van dennenappeltjes en worden altijd gloeiend heet. Mijn vingers strelen kort het reliëf van het lampje en de kilte, die zich de afgelopen weken van mij meester had gemaakt, lijkt naar de achtergrond te verdwijnen. Na weken in het ziekenhuis ben ik eindelijk weer thuis. Smachtend heb ik naar dit moment uitgekeken. Naar huis, naar de kerstboom, naar kerstmis. Het draaide al die moeilijke weken rondjes in mijn hoofd.
2021 was wederom een pittig jaar waarin de coronamaatregelen niet achter ons bleken te liggen. We mochten elkaar veel minder fysiek ontmoeten en acties konden niet doorgaan, waardoor er minder geld binnenkwam. ‘Ondanks de tegenvallers hebben we met elkaar veel activiteiten neergezet en belangrijke veranderingen doorgevoerd. We gaan met goede resultaten en mooie plannen het nieuwe jaar in‘, aldus de directeur van de vereniging.
