- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Kan'ker over schrijven: Het raammeisje
Ik trap als een gek mijn trappers in de rondte. Ik heb haast. Ik hoor getoeter achter me en ik veeg een doorweekt plukje haar uit mijn gezicht. Ik maak me zorgen dat mijn mooie haarwerk heel nat wordt. Ik sla linksaf. Over tien minuten begint mijn werkgroep voor Academische Vaardigheden. ‘We hebben een verantwoordelijkheid naar elkaar, als groep. Je gaat met respect met elkaars tijd om, dus we beginnen op tijd. Te laat komen kan niet meer op de uni’, ik hoor het mijn docent nog zeggen tijdens de vorige les. Er schiet een jochie op zijn fiets voor mij langs die zijn hand niet uitgesteekt. ‘Irritant kind dat je bent’, denk ik, maar dan met iets minder milde woorden. Ik trap door. De regen klettert op de straat en ik voel het vocht mijn schoenen binnendringen. De muffe geur van het natte asfalt komt me tegemoet. Mijn hart klopt net zo snel als de seconden die voorbij tikken. Ik tik op de zijkant van mijn koptelefoon: ‘it’s fourteen fifty PM’ vertelt de Google Assistent mij. Nog vijf minuten. Ik ben er bijna.
Verloren toekomst
Als ik de hoek omsla zie ik een groot gebouw voor mijn ogen oprijzen: het UMCG. Ik neem het slingerpaadje tussen de verpleegafdelingen om zo bij de universiteit te komen. Fietsend langs het gebouw kijk ik omhoog. De ramen van de tweede verdieping staan op een rijtje te huilen door de druipende regen die ervan afstroomt. Ik hoor het ratelende geluidje van een fiets waarvan de trappers stilstaan, maar de banden nog draaien. Mijn benen zijn blijkbaar gestopt met trappen. Er zit een meisje achter het raam. Ze heeft een donkerrode muts op en ze drinkt thee. Ze zit met haar knieën opgetrokken en lacht naar haar laptopscherm. Het raam wat haar scheidt van de buitenwereld huilt door de stromende regen, maar het meisje lacht. Ze klapt haar laptop dicht. Ze neemt een voorzichtig slokje thee en draait haar hoofd naar links. Door de tranen van het raam heen kijkt ze naar buiten, naar beneden. Ze ziet een meisje op haar fiets, met een donkerblauwe Fjällräven rugzak op haar rug. “Wat zou zij studeren?” denkt het raammeisje. Het raammeisje ziet haar verloren toekomst in het fietsmeisje. Zij wil ook studeren. Zij wil ook fietsen waar ze maar heen wil. Zij wil ook zeiknat op haar college aankomen en uitgelachen worden door studiegenootjes. Maar het raammeisje zit achter het raam. Op de verpleegafdeling oncologie. Vast aan een infuuspaal.
Student en patiënt
Ik veeg de regen uit mijn ogen. Het raammeisje is verdwenen. Mijn fiets staat inmiddels stil. Ik sta met beide benen op de grond in de stromende regen. De verpleegafdeling waar ik elke drie weken een chemokuur krijg staart me vanaf boven aan. En ineens dringt het tot me door. Ik kijk altijd met verlangen naar de studenten die ik langs zie fietsen als ik op de afdeling ben. Jaloers op hun vrijheid. Bang dat ik dat nooit meer zal zijn. Terwijl ik rode vloeistof uit een zakje, via een infuus, mijn lichaam in zie stromen gelóóf ik gewoon niet dat ik me ooit weer energiek zal voelen. Als ik tijdens een kuur te moe ben om te gaan wandelen gelóóf ik gewoon niet dat ik me ooit weer zelfstandig kan voelen. Maar nu sta ik hier. Met m’n fiets en mijn rugzak vol met collegeblokken en studieboeken. Ik ben het meisje waar ik jaloers op was. Mijn twee werelden liggen zo ver uitéén: de ene week ben ik patiënt, de andere week student. Dit combineren is zo ontzettend verwarrend en moeilijk. Nu sta ik hier, buiten, nat en koud. De regen is ineens geen vloedgolf aan irritaties meer. De regen spoelt al mijn kleine, nutteloze probleempjes weg. Al mijn onbenullige frustraties over natte sokken en over het verkeer stromen zo, via de straat, hup, de goot in. Ik glimlach naar het meisje achter het raam. Want dat meisje ben ik nu even niet. Deze week mag ik student zijn. Een doorweekte, maar o-zo dankbare student.
Marte
Marte schrijft elke maand over haar leven als jongere met botkanker. Lees haar andere blogs via: https://www.kinderkankernederland.nl/nieuws
