Marcio Schrijft: Vluchtroute

Ik keek op tegen de EMDR sessies. De bezoeken aan de psycholoog waren al zo intensief, wat stond mij dan nog meer te wachten? De EMDR behandelingen hebben me veel energie gekost. Alles kwam weer naar boven. Dat was natuurlijk ook de bedoeling, maar het vergde veel van mijzelf. De eerste keren was ik nadien gefrustreerd en kreeg een onmenselijke honger. Ik heb toen alles gegeten wat los en vast zat. Later gaf ik mij er helemaal aan over. Toen kwam de vermoeidheid en sliep ik een halve dag om weer op te laden. Ik was letterlijk op. Toch wilde ik mij niet ziekmelden en deed dit alles tussen de bedrijven door.

Paniekaanvallen

Nadat ik ben gestart met EMDR werden mijn paniekaanvallen erger. Zo erg dat ik duizelig werd en het gevoel kreeg "out" te gaan. Twee jaar ziekenhuisellende kreeg ik in deze korte tijd niet verwerkt. Hierbij kwam ook nog een trauma rondom mijn adoptie naar boven. Ook al was de medische psycholoog hier niet voor, we hebben er veel over gepraat. Ik zocht een vluchtroute voor mijn paniekaanvallen. Was ik thuis, dan vloog ik naar de bank en ging ik liggen. Ik klampte me letterlijk vast in de hoop dat het weer verdween. Was ik in de winkel, dan liep ik snel naar de kassa en ging ik in de auto zitten. Ook al had ik de helft nog niet van wat ik nodig had. Was ik met het gezin weg of uit eten, ging ik even naar de wc. Weg van waar de paniekaanval begon.

Ik was het niet verleerd om alles op te kroppen. Hoe erg mijn paniek ook was, niemand kon dit aan mij zien. Ik zocht een oorzaak. Waren er teveel prikkels? Geroezemoes? Lichtflitsen? Een ambulance die met sirenes voorbij kwam? Als verpleegkunde zocht ik logische verklaringen zodat ik hier een interventie op in kon zetten. Ik baalde dat ik hier geen controle over had. Ik wist dondersgoed dat je bloeddruk en hartslag omhoog kunnen gaan bij een paniekaanval. Toch had ik het gevoel dat ik een bloeddrukdaling kreeg en wilde daarom zo snel mogelijk gaan liggen met de benen hoog.. Dan zou ik niet vallen.

“Er is niks aan de hand”

Mijn smartwatch stelde me dan ook niet gerust. Als ik dan in rust een hartslag had van 160, raakte ik natuurlijk nog erger in paniek. Ondanks dat de aanvallen erger werden, heb ik geleerd om ermee om te gaan. Maanden heeft het geduurd tot ik het onder controle had. Mijn vrouw is mijn steun geweest. Als ik haar aankeek wist ik dat ze mij begreep. Zo zakte de paniek weer langzaam naar de achtergrond. Nu voel ik er wel eens eentje aankomen, maar kan ik mijzelf binnen secondes weer tot rust manen. "Er is niks aan de hand", zeg ik tegen dan mezelf en ik ga verder met wat ik aan het doen was.

De bezoeken aan de psycholoog hebben me erg geholpen. Toch ben ik ermee gestopt. Ik bouwde zoveel spanning op, dat ik al paniekaanvallen kreeg bij het idee er weer heen te moeten. Ik was zover dat ik dacht straks nog therapie nodig te hebben voor de EMDR sessies. Ik heb aan de medisch psycholoog uitgelegd dat ik meer spanning ervoer richting de gesprekken, dan het mij nog wat opleverde. Ik schaamde mij en durfde nauwelijks te zeggen dat ik de boel weer weg wilde stoppen. Ze heeft er zoveel energie in gestoken om te zorgen dat ik alles onder ogen kon zien. En nu wil ik er weer vanaf. Maar ze zei dat het goed was. Wat was dat een opluchting. Ik ga vast nog wel een keer onderuit. Maar ik vecht er niet meer tegen. Het is weggestopt, maar nu binnen bereik. En ik weet dat het oké is. 

'Ik ga vast nog wel een keer onderuit. Maar ik vecht er niet meer tegen. Het is weggestopt, maar nu binnen bereik. En ik weet dat het oké is.'

Mijzelf geholpen

Ik heb me lang geschaamd voor alle trauma's en alle gedachten die er van mij niet mochten zijn. De eerste blog die ik anderhalf jaar geleden schreef voor Vereniging Kinderkanker Nederland heb ik nu pas gedeeld op mijn Instagram-account. Ik was bang voor reacties van mensen uit mijn directe omgeving. Wat moet de rest nou met mijn ellende? Wat denken ze dat ik nu van ze wil? Want ik wil geen medelijden. 25 jaar heb ik eraan gewerkt om zo "normaal" mogelijk te zijn en dat zou ik dan zo over de schutting gooien?

Toch ben ik blij dat ik mijn verhaal heb gedeeld. Ik heb er verschillende mensen mee kunnen helpen die zich herkenden in de situatie die ik meegemaakt heb en waar ik mee worstelde. Nu besef ik pas dat ik vooral mijzelf geholpen heb. Wat was ik opgelucht dat er mensen waren die hetzelfde voel(d)en. Ik gun het niemand, maar de herkenning was voor mij genoeg. Ook was het fijn dat de mensen die zich er niet in herkenden lof spraken over het schrijven en delen. Ik stelde me niet aan. 

Ondertussen ben ik op aanraden begonnen met het schrijven van een boek. Misschien doe ik er wel niks mee en houd ik het voor mijzelf. Maar ook dan heb ik meer gedeeld dan in de afgelopen 25 jaar.

Uiteindelijke doel

"Als je toch weer langs wil komen, stuur mij maar een berichtje", zei mijn psycholoog. Of ze suggereert dat het nog nodig gaat zijn weet ik niet. Hier denk ik maar niet over na. Toch weet ik nu dat het ook helemaal niet erg is. Ook al is dit alles niet wat ik gewild heb, toch accepteer ik inmiddels dat dit een deel van mijn leven is en zal blijven. Dat was het uiteindelijke doel.

Marcio Nouwens

Marcio kreeg in maart 1999 de diagnose Nasopharynx Carcinoom (neus- keelholtekanker) en is daarna behandeld met chemotherapie en bestraling. In februari 2000 werd bij Marcio een recidief ontdekt; een tumor in zijn linkerschouder. Hij werd geopereerd en kreeg opnieuw chemotherapie. In september 2000 was hij klaar met de behandeling. 

---

Wil jij over bovenstaand thema van gedachten wisselen? Neem dan contact op met VOX, survivornetwerk van Vereniging Kinderkanker Nederland, via vox@kinderkankernederland.nl of bel naar 030 - 242 29 44.