Willemarijn Schrijft: Een half glas

Nu we het toch over vakantie hebben: laat ik wat herinneringen met jullie delen. Bijvoorbeeld van onze laatste vakantiedag in Frankrijk. We gingen naar ‘Cascade du Hohwald’, een waterval, 30 minuten rijden vanaf ons huisje. Aangekomen op de parkeerplaats moesten we nog zo’n 600 meter lopen over een licht stijgend pad. Het kostte me moeite, maar het lukte! Boven gekomen rustte ik uit en genoot van het uitzicht op de prachtige waterval. Na een poosje liepen we terug naar de auto. Gelukkig was de terugweg veel makkelijker! We stapten weer in en gingen op zoek naar een geschikte picknickplek. Het duurde wel even, maar we vonden een perfect plekje.

Nog een herinnering. We zijn op vakantie en gaan naar een waterval in de omgeving. Als we uit de auto stappen ontdekken we dat we nog een klein stukje moeten lopen. Het pad is niet stijl, toch valt de wandeling me zwaar. Loodzwaar. Boven gekomen plof ik op een bankje; hoestend en volledig buiten adem. Andere toeristen kijken bezorgd mijn kant uit. Als ik weer op adem ben gekomen, geniet ik van het mooie uitzicht op de waterval. Op de terugweg naar huis zoeken we een picknickplek. Er staan er een paar aangegeven, maar helaas zijn die niet met de auto bereikbaar. En dus onbereikbaar voor mij. Na lang zoeken vinden we eindelijk toch een fijne plek.  

Het is niet zo dat ik op het ene moment een pessimist was en op het andere moment een optimist. Mijn glas is niet half leeg of half vol. Het is gewoon een half glas.

Een half glas

Inderdaad, deze herinneringen gaan over precies dezelfde dag. Het laat iets zien van hoe mijn leven is. Laatst zat ik bij mijn psycholoog. Mijn tranen zaten hoog toen ik vertelde hoeveel moeite alles kostte in de vakantie, dat fysieke inspanning zo gauw te zwaar is en dat ik dat soms moeilijk vind. Ik meende het voor 100 procent. Een half uurtje later kwam ik een verpleegkundige tegen die ik nog van vroeger ken. Ik vertelde dat het goed gaat, dat ik al heel lang schoon ben. Ze straalde. ‘Meid, wat goed om je te zien. En wat een wonder!’ Ik beaamde het, even blij als zij was. En ik meende het, voor 100 procent. Het is niet zo dat ik op het ene moment een pessimist was en op het andere moment een optimist. Mijn glas is niet half leeg of half vol. Het is gewoon een half glas.

Vijf jaar

Terug naar mijn tekenproject. Het was niet zonder reden dat ik bedacht om niet twee maar zes weken vast te leggen. Ik wilde de herinneringen vasthouden. Deze zomer bereikte ik namelijk een bijzondere mijlpaal. De mijlpaal van vijf jaar. Het is vijf jaar geleden dat ik in het Máxima lag en mijn CAR T-cellen kreeg (mijn eigen bewerkte afweercellen, die de leukemiecellen konden herkennen en opruimen). Nadat ik tot vijf keer toe een recidief kreeg, ben ik nu al vijf jaar kankervrij. Hebben we het gevierd? Niet echt, ik wist er niet goed raad mee. Maar aan het einde van de zes weken zomervakantie schreef ik een brief om achterin het laatste fotoboek te doen. De bladzijden van mijn vakantieboeken staan vol vrolijke tekeningen, het plezier spat ervan af; alle leuke gebeurtenissen staan erin. Maar in de brief vertelde ik de rest, dat wat niet in tekeningen en foto’s is te vangen. En ik eindigde hem zo:

Ik zou nog veel meer kunnen vertellen. Zes weken liggen achter me, vol gebeurtenissen. Vol emoties. Er was diepe verwondering, vrolijkheid en frustratie. Er was rauwe pijn, bezorgdheid, spanning. Dankbaarheid en tevredenheid. Zes weken heb ik het gewone en ongewone vastgelegd. En daarmee toch een beetje het leven gevierd.