18 oktober 2023

Willemarijn Schrijft: Dexa

'Ik ben geen momenthuiler, ik ben meer een nu-trek-ik-het-niet-meer-huiler.' Dat was wat een lief, wijs lotgenootje eens schreef. Ik herken mezelf in haar woorden; ik was ook zo als kind. Ik huilde niet als de dokter slecht nieuws had. Of als ik een rot onderzoek kreeg. Ik huilde ook niet als iets pijn seed. Of als ik weer werd nagestaard op straat. Maar soms huilde ik zomaar, opeens, als het me allemaal teveel werd. 'Gewoon om álles', zei ik dan. En ... ik huilde als ik dexa slikte. Want met dit medicijn was ik niet langer mezelf.

Ik herinner me vooral een periode tijdens de tweede behandeling, toen ik 12, 13 jaar oud was. De behandeling bestond toen uit blokken van vier weken. Drie van die weken waren 'normaal'. Ik hoefde niet naar het ziekenhuis en ging naar school en naar het schippersinternaat. Ik maakte
huiswerk en sprak af met vriendinnen. Al voelde ik in de derde week al wel de spanning voor de week erna: de dexaweek.

Emoties

Zo'n dexaweek begon op vrijdag, aan het eind van de derde week, als ik naar de poli moest in het Sophia Kinderziekenhuis. Daar had ik een afspraak bij mijn arts en kreeg ik in de behandelkamer één of twee soorten chemo. Weer thuis slikte ik 's avonds de eerste dexa-pil. De bijwerkingen volgden al snel. Ik sliep onrustig. Ik was meer moe. Ik at meer en was soms misselijk van de honger. Ik had het
vaak warm en kreeg dan gloeiende, donkerrode wangen. Maar de moeilijkste bijwerking vond ik de emoties die me zomaar overspoelde. Emoties die zo intens waren en waar ik nauwelijks grip op had. Ik huilde. Maakte ruzie. Schreeuwde. Hing somber op de bank. Kwetste anderen met mijn woorden. Voelde me machteloos. Schaamde me. Er waren zoveel tranen van boosheid, verdriet en schaamte.

Niet mezelf

Terugkijkend vraag ik me af waar al die emoties vandaan kwamen, hoe het zo extreem kon zijn. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik het niet kon helpen, niet echt. En hoewel ik het lastig vind om deze blog te schrijven, schaam ik me niet meer. Want ik was niet mezelf, maar een kind met dexa. Zoals zoveel anderen.

Zo'n dexaweek ging altijd weer voorbij. Op woensdagochtend slikte ik de laatste pil. Langzaam ging het beter en na een paar dagen waren de bijwerkingen voorbij. Dan was ik weer dat dappere, sterke meisje. Dat meisje dat soms huilde, als het allemaal teveel werd. Om álles.

Willemarijn

Willemarijn kreeg op haar zevende leukemie en vijf keer een recidief, waarvoor ze is behandeld. Via haar blogs deelt ze haar ervaringen, om te laten zien waar ze nu staat en anderen herkenning en hoop te geven.