Willemarijn Schrijft: De Reis

 

Mocht dat even zo lijken: dit wordt geen treurige blog. Die grote groep binnen waren namelijk de mensen met wie ik negen dagen lang op vakantie was in het Duitse Beieren. Negen dagen vol gezelligheid, drukte en avontuur. Voor het eerst was ik mee met een reis voor mensen met een lichamelijke beperking. De groep was divers: jong en oud, gasten die volledig rolstoelafhankelijk zijn en kerngezonde vrijwilligers, mensen met veel en mensen met weinig energie, mensen die wat extra begeleiding nodig hebben en mensen die houden van ingewikkelde discussies, ochtendmensen en avondmensen. Met mijn 26 jaar en de beperkingen die de late effecten van kinderkanker me dagelijks bezorgen, pas ik daar dus prima bij. Hoewel…

Rolstoel meenemen?

Mezelf aanmelden was nogal een stap. Want mensen met een lichamelijke beperking, hoor ik daar echt bij? Eh ja, je longen, je knie, je gebrek aan energie... Wat denk je zelf?, zei het stemmetje in mijn hoofd. En moet ik echt mijn rolstoel meenemen? Tja, je wilt het volhouden toch? En de rest een beetje bijhouden? Maar het is een vakantie waarvoor vrijwilligers nodig zijn! Klopt... maar ze worden niet gedwongen, ze willen het zelf...  Maar er gaan ouderen mee! En vast ook jonge mensen. Bovendien: dat past toch veel beter bij je dan een groep met alleen maar leeftijdsgenoten? Wat als ik geen aansluiting heb? Dan heb je dat maar niet, dan geniet je van de omgeving; het huis staat nota bene aan een meer. Wat als ze schrikken van mijn verhaal of erger: me zielig vinden? Je bent daar niet de enige met een verhaal. En trouwens: laat ze maar zien dat je dat niet bent... 

Adembenemend uitzicht

Het werd een fantastische vakantie. Een reis door de bergen, door mooie steden en langs schitterende meren. We bezochten Salzburg en de tuinen van een kasteel. We gingen naar de Königssee en dronken op een terras koffie met apfelstrudel terwijl boven ons de regen op de parasols tikte. We gingen met de gondel omhoog naar de Steinplatte en keken naar het adembenemende uitzicht. We genoten: soms stil, soms uitbundig, van de grote en de kleine dingen.

Tegelijk was het ook een andere reis. Een reis door mijn eigen hoofd en hart, door mijn vooroordelen en ideeën. Ik leerde veel: over de groep en ook over mezelf.

Mezelf uitdagen

Tegelijk was het ook een andere reis. Een reis door mijn eigen hoofd en hart, door mijn vooroordelen en ideeën. Ik leerde veel: over de groep en ook over mezelf. Ik leerde dat je niet hetzelfde hoeft te zijn om samen te genieten. Dat mensen sowieso veel te ingewikkeld zijn om in een hokje te passen. Dat ik het heerlijk vind om in een groep te zijn, en ook tijd alleen nodig heb. En nu ik op mijn beurt ook eens rekening moest houden met de gezondheid van anderen, ontdekte ik dat dat helemaal niet erg is.  

Zonder mijn eigen zorgen weg te wissen, zag ik hoeveel ik eigenlijk kan. Gewoon zelf, zonder hulp, en hoe bijzonder dat is. En ik kwam er achter dat ik, als ik mezelf uitdaag en niet zo op mijn grenzen hoef te letten, als ik niet de verantwoordelijkheid heb van werk, ik meer kan dan ik dacht. Eén kilometer wandelen werden er bijna drie. 

Misschien was al dat leren soms wel even spannend als dat moment waarop de bus halverwege een steile helling stond en niet verder leek te kunnen. En even pittig als een steile klim te voet. Maar ook even goed als het uitzicht bovenaan. Het was de moeite waard.

Terug naar het gewone

Zaterdagmorgen was een moeilijk moment. De vakantie waar ik zo lang naar had uitgekeken, was alweer voorbij. Het was tijd om afscheid te nemen van de groep en van het avontuur. Terug naar het gewone leven waar mijn wereldje soms klein is en ik me vaak te vermoeid voel om uitdagingen aan te gaan. Maar dat geeft niet. Ook daar kan ik leren. Ook daar kan ik vooruit; het hoeft niet op één dag. En wie weet... Volgend jaar weer?

Willemarijn

Willemarijn kreeg op haar zevende leukemie en vijf keer een recidief, waarvoor ze is behandeld. Via haar blogs deelt ze haar ervaringen, om te laten zien waar ze nu staat en anderen herkenning en hoop te geven.