Survivor Stef Hogewoning: 'Ik ben vol vertrouwen en heb zin in wat er komen gaat'

Wat merk jij als gevolgen van de behandeling die jij hebt gehad? 

Stef: ‘Na de behandeling wilde ik snel verder met mijn leven, maar merkte ik dat dat steeds lastiger werd door fysieke pijn. Mijn lijf deed zoveel zeer bij het lopen, dat bewegen steeds moeilijker werd. Verschillende artsen hebben mij onderzocht, maar een duidelijke verklaring werd niet gevonden. De pijn werd daarom weggeschreven onder late effecten. Een jaar na afronding van mijn therapie had ik nog steeds veel last en kwam ik uiteindelijk bij een orthopeed terecht. Deze kwam tot de conclusie dat door botnecrose, afgestorven botweefsel, mijn beide heupkoppen versleten en ingezakt waren, waarschijnlijk een neveneffect van het medicijn Prednison. Ik ben vervolgens geopereerd en ik heb twee nieuwe heupen gekregen. Tijdens mijn revalidatie die zes maanden duurde, heb ik opnieuw leren lopen. Op dit moment kan ik weer goed lopen en heb ik er eigenlijk weinig last meer van.’ 

Heb jij contact met lotgenoten, bijvoorbeeld via VOX? 

Stef: ‘Toen ik ziek werd, zat ik in 5 vwo. Ik was heel actief bij de waterscouting en had een leuke vriendengroep. Dat is eigenlijk nog steeds zo, dus ik heb er tot nu toe geen behoefte aan gehad. Ik heb me wel opgegeven als maatje bij Vereniging Kinderkanker Nederland.’ 

Wat was voor jou de reden om je aan te melden als maatje? 

Stef: ‘Na de revalidatie van mijn heupoperatie voelde het voor mij alsof ik echt klaar was en ben ik gaan kijken bij Vereniging Kinderkanker Nederland. Ik ben al heel lang vrijwilliger bij de waterscouting; ik heb daar veel vrienden gemaakt en ik vind het fijn om kinderen een leuke tijd te bezorgen. Als ik me in kan zetten om iets moois te doen voor kinderen die hetzelfde meemaken als ik, dan doe ik dat graag. Hodgkin komt ook maar weinig voor in Nederland, zo’n 40 kinderen per jaar krijgen het, dus misschien ook fijn dat iemand anders herkenning kan vinden bij mij.’  

'Hodgkin komt ook maar weinig voor in Nederland, zo’n 40 kinderen per jaar krijgen het, dus misschien ook fijn dat iemand anders herkenning kan vinden bij mij.’  

Stef tijdens zijn behandeling 

Ben je zelf veranderd door wat je hebt meegemaakt? 

‘Ik denk wel dat ik veranderd ben. Voordat ik ziek werd, dacht ik veel na over de toekomst en was ik erg perfectionistisch. Alles wat ik deed moest goed overdacht worden, want ik wilde dat alles goed ging. Ik deed veel dingen niet, omdat ik bang was dat het zou mislukken. Nu ben ik minder perfectionistisch en ben ik veel meer bezig met het hier en nu. Ik plan leuke dingen niet steeds alleen maar op lange termijn, en ik ben vaker ‘ja’ gaan zeggen. Je weet gewoon niet hoe alles gaat lopen.’ 

Ben je bang dat je weer ziek wordt? 

‘Ergens in mijn achterhoofd zit wel de angst om weer ziek te worden, maar dat is net zoals de angst die ik heb voor andere dingen, bijvoorbeeld om aangereden te worden. Ik ben vol vertrouwen, en ik heb zin in wat er komen gaat.’ 

Tekst en interview: Kelly Hofstede