- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Lysette schrijft: Een beter later
Na mijn diagnose in 1986 was er nog niet zoiets als lotgenotencontact. Bovendien wilde ik de jaren na mijn ziekzijn vooral weer ‘normaal’ zijn. Iets dat mijn vader me immers keer op keer, goedbedoeld, op het hart drukte. ‘Je bent net als een ander ondanks je beenprothese en je verleden. Je kunt precies hetzelfde als al je leeftijdsgenoten.’ Hierdoor heb ik heel erg lang op de toppen van mijn tenen gelopen om keer op keer teleurgesteld te worden. Ik was immers niet zoals alle gezonde anderen…
Na jarenlang tobben met mijn gezondheid en niet meer weten waar ik bij hoorde, een ziek of gezond mens, ben ik zelf op zoektocht gegaan. Op zoek naar wie ik werkelijk was. Gesprekken met de psycholoog gaven me keer op keer de indruk dat ik vooral moest verwerken wat ik had meegemaakt en daarna maar weer door moest gaan bij waar ik gebleven was. Ik kwam tot de ontdekking dat dat niet werkte voor mij en voelde me vooral onbegrepen en niet écht gehoord.
Survivors met elkaar in contact
Uiteindelijk kwam ik, ruim 25 jaar na mijn behandeling tegen kinderkanker, via een enorme omweg in contact met de Vereniging Kinderkanker Nederland. Hier was onlangs VOX opgericht. Een onderdeel van de vereniging die survivors met elkaar in contact brengt. Toen ik daar lid van werd ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Ik ging naar symposia waar mensen kwamen die net zo waren als ik…mensen met een verleden, zoekende naar antwoorden en (h)erkenning.
Confrontatie
Het contact met VOX bracht me in het begin vooral een harde confrontatie. Oud zeer kwam naar boven als ik de verhalen van andere mensen hoorde. Dat was logisch, ik was immers al ruim 25 jaar bezig met ‘normaal doen net als alle anderen.’ Ik had mijn ziekteverleden daarom totaal geblokt. De confrontatie was ergens ook fijn, want het gaf mij het gevoel dat ik er voor het eerst niet meer alleen voor stond. Er waren mensen die mijn herinneringen herkende! Dat heeft in mijn hoofd veel in gang gezet.
I love it
Ik begon boeken te lezen van mede-survivors en kwam in contact met een geweldige auteur van zo’n boek. Ze is een hele dierbare vriendin van me geworden. Via symposia, workshops, weekenden weg met VOX en de contactgroep op Facebook is mijn kring van ‘survivor-vrienden’ enorm uitgebreid. I love it! Er is altijd een luisterend oor en als je ergens mee zit komen er vanuit alle hoeken tips en adviezen. And most of all… hier wordt het begrepen als je ‘weer’ af moet zeggen omdat je energielevel het voor de zoveelste keer af laat weten. VOX zoekt samen met ons naar antwoorden op vragen die ons soms al tientallen jaren bezighouden. Maar het allerbelangrijkste wat VOX mij geeft is SAMEN op weg naar een beter later. En juist dat samen heb ik al die jaren zo intens gemist.
Liefs Lysette
Lysette Regeer deelt maandelijks een blog over haar leven na kinderkanker. Lees hier haar andere blogs.