Nicolette Schrijft: December, een maand vol nooit meers

Decemberrituelen. Samen een kerstboom uitzoeken bij het tuincentrum en elk jaar iets nieuws uitkiezen voor de boom. Hoe lelijker hoe beter. En de boom? Hoe groter hoe beter. ‘Ik denk dat er weer een stuk af moet pap’, grijns je vol binnenpret. En dezelfde middag staat de boom te ‘blingen’, vol lichtjes en met een goud glimmende trein eronder.

Zoveel herinneringen. Zoveel nooit meers.

Jij bent heel dichtbij

Soms trekken we de pleister er in één keer af. We willen je voelen en zoeken je dan juist op. We gaan naar plekken waar je graag kwam, eten jouw lievelingseten. Alle pijn, liefde, gemis zijn dan heel dichtbij, jij bent heel dichtbij. Wandelen op het hondenstrand hier vlakbij, waar we vaak samen naar toe gingen en jij de honden flink moe maakte met de stokken die je telkens in het water gooide. Het laatste jaar ging dat een stuk moeilijker, je liep wankel door al je chemokuren, maar je wilde toch. Heel behoedzaam liep je op de scheve stukken en de stok die je gooide was net zo groot, maar ging net iets minder vaak het water in.

Schoenen bij de Jumbo

En soms lukt het ons niet jongen. Soms zijn we zo verdrietig en kunnen we ons niet voorstellen hoe we ooit nog gedichten kunnen voorlezen met Sinterklaas, laat staan ze schrijven. Kunnen we ons niet voorstellen dat we ooit nog een kerstboom in huis zullen zetten, en zeker geen grote. Dan moeten we huilen als we de schoenen zien staan bij de Jumbo, gevuld met verlanglijsten en wortels. Jij stopte vroeger altijd een banaan in je schoen; ‘lekker zoet!’

Al was de schoen inmiddels maat 45 geworden, we bleven ‘m zetten. De banaan en bak water bleven weg, maar de pepernoten en cadeautjes in die enorme schuit waren nog steeds een vast ritueel. Sinterklaasavond was ook heilig. Ik weet niet of jij nou zo enthousiast was over dat gedichten-schrijven, maar je bikkelde de zinnen er stuk voor stuk toch uit. Beetje van jezelf, beetje van ChatGPT. Trots dat je was op het eindresultaat!

Ik wil ook sinterklaas vieren. Met jou erbij.

‘Zo ist gewoon’

We verzinnen samen nieuwe rituelen. Waar we meestal geen zin in hebben, maar we doen het toch. De ene voet voor de ander, stap voor stap. Druk op de knop en boeken. Zo gaan we dit jaar sinterklaas vieren aan zee. Op de plek waar we afgelopen jaar zulke fijne dagen hebben gehad met z’n drieën en de honden. Onze laatste vakantie samen. Uitwaaien, sushi eten, over jou praten, lachen en vast ook veel huilen. Weer een eerste keer. Weer een nooit meer. ‘Zo ist gewoon’, zou jij zeggen. Pffff nou.

Nicolette is getrouwd met Scott, ze wonen in de Betuwe met hun twee labradors Mick en Max. Ze zijn de ouders van Roef, die voor altijd zestien blijft.

Over Nicolette en haar verhaal: De deur gaat achter ons dicht en twee ernstig kijkende artsen komen binnen. Mijn hartslag schiet omhoog. ‘We zien op de CT-scan een grote vlek in de hersenen.’ Het is 6 april 2024. Een hersentumor in het hoofd van onze mooie vijftienjarige zoon. Hoe dan. Het startschot voor een jaar van hoop en vrees, een tijd van wachten en nog eens wachten. Chemotherapieën, revalidatie, bestralingen, uitslagen. ‘De kanker is terug’ en ‘deze behandeling werkt niet.’ Twee zinnen die je niet wilt horen. Met die laatste zin begon voor ons het jaar 2025. Het was het begin van het einde. Op 21 mei 2025 overleed Roef, onze Grote Vriendelijke Reus. Hij is zestien jaar geworden. ‘Ik heb er geen woorden voor’,  hoorden we vaak om ons heen. Toch schrijf ik en probeer ik iets onbeschrijfelijks in woorden te vatten. Ik voel, geef woorden aan wat ik voel en kijk er dan van een afstand naar: ik onder-titel of onder-schrijf. Waar mensen stilvallen en zich geen houding weten te geven en geen woorden vinden, geef ik woorden aan hun ongemak. Weg van de clichés die zelden raken, zoekend naar woorden die écht troosten: her-schrijven. En natuurlijk komt Roef terug in de verhalen en voorbeelden. Ik wil hem terug-schrijven.