Kan'ker over schrijven - 19 en kanker

Ik staar naar de grote rode stoelen voor me terwijl ik wacht tot mijn laptop is opgestart. Of nou ja, míjn laptop… de laptop van mijn moeder. Die van mij is gecrasht en is nu onder constructie bij de Mediamarkt. Hij ging kapot middenin mijn ziekenhuis opname, dus toen kon ik de hele week geen Netflix kijken tijdens de chemo’s: janken, natuurlijk. Maar nu zit ik op een grote luxe stoel en ruik in de chemische geur van mijn mondkapje. Ik heb mijn NS dagkaart maar alvast op het tafeltje voor me gelegd, want als de conducteur zijn ronde doet vraagt hij zich vast af wat een student daar in de eerste klas doet. Ik hoor het fluitje van de machinist en ik kijk met gefronste wenkbrauwen om me heen. We rijden richting het noorden, terwijl Amsterdam ten westen van Zwolle ligt. Misschien maken we nog een bocht? De Intercity gaat waarschijnlijk door de polder. Ik word in mijn stoel gedrukt en hoor het vertrouwde geluid van de krassende wielen (heeft een trein wielen?) op de rails. Een hoog gesuis, het kraken van wissels: ik houd van die geluiden.

 

Dit zijn mijn gedachtegangen terwijl ik achter mijn laptopje zit, onderweg naar een dagje Amsterdam met een vriendin. Het is woensdag. Dag éénentwintig. Dag éénentwintig betekent morgen dag één. Dat moet ik misschien even uitleggen. Mijn chemo’s hebben een cyclus van drie weken, en dag éénentwintig betekent mijn ‘beste’ dag. De dag met de meeste energie, de dag met de hoogste bloedwaarden en de dag met de meeste eetlust. Dag éénentwintig behandel ik dus als een diamantje, en vandaag is dat diamantje een dagje Amsterdam met mijn vriendin. Terwijl de Hollandsche weides met koeien aan me voorbij trekken (jep, dit is inderdaad de polder) realiseer ik me dat ik een introductie zou schrijven voor mijn blogserie op kinderkankernederland.nl.

Elke maand zal ik schrijven over mijn leven als jongere met botkanker. Ik wil dat graag delen omdat ik zelf heel veel aan verhalen van anderen in mijn situatie heb, en om een insight te geven aan mijn vrienden en familie, en wie dan ook in Nederland, hoe ik me voel, wat ik denk en hoe het leven is als het totaal op de kop staat. De eerste blog komt op 20 juli, dus houd de socials van Vereniging Kinderkanker Nederland in de gaten.

Ik hoop hiermee veel mensen te kunnen bereiken en helpen!

Volg mijn leven ondertussen op instagram via @ma.rte.

Steun ons werk

  • Ouders, kinderen, jongeren en
    survivors blijven steunen
  • Werken aan betere zorg en nazorg
  • Kinderen steunen met de Kanjerketting

 

Ontvang als eerste handige tips en informatie

  • Op de hoogte van acties
  • Ontvang het laatste nieuws