- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Lysette Schrijft: Veranderd
Elke dag leven in het moment. Genieten van de kleine dingen die het leven je te bieden heeft. Nare noodzakelijke dingen uitstellen. Intens opgaan in vreugde- en liefdevolle momenten. Bang om dingen te ‘missen’. Elke dag leven alsof het je laatste is en dus van elke dag een feestje maken.
Herken jij dit ook? Kanker krijgen op jonge leeftijd kan een enorme impact op de rest van je leven hebben. Je hebt in deze vroege periode van je leven dingen meegemaakt die sommige mensen hun hele leven niet mee hopen te maken. Je hebt behandelingen ondergaan die je doodziek maakten of zelfs een tweede keer kanker gekregen. Misschien heb je een impulsief en ondernemend karakter ontwikkeld en je lijkt bijna haast te hebben om te leven. Je wilt alles uit het leven halen omdat je weet dat het ‘ineens’ afgelopen kan zijn. Dat het leven plotseling anders kan lopen dan je voor ogen had.
Ineens volwassen worden
Ik was elf jaar oud toen ik kanker ‘kreeg'. Een puber in wording en o zo gevoelig voor veranderingen in mijn omgeving. Mijn haar viel uit door de chemo en ik verloor mijn been, waardoor mijn uiterlijk drastisch veranderde. Er was weinig privacy in het ziekenhuis. Terwijl mijn puberbrein behoefte had aan ‘alleen’ zijn en een gordijn om mijn bed als ik gewassen werd. Maar het kón en was er simpelweg niet. En dat vraagt veel creativiteit van een brein dat op dat moment volledig in ontwikkeling is. Ik moest plots in een half jaar volwassen worden en volwassen keuzes maken, voor mezelf opkomen, en kunnen aangeven wanneer ik hulp nodig had of juist niet. Ik creëerde een karakter wat hierop gebaseerd was en is en dat ik de rest van mijn leven met me mee zal nemen.
I've been there and done that
Op mezelf zijn en me gehoord voelen. Dat was me te vaak ontnomen toen ik ziek was. Controle hebben over mijn eigen lichaam, over mijn brein, en vooral zelfstandig zijn. Dat is waar ik nu naar streef, omdat het toen niet kon. Mensen zeggen me vaak dat ik eigenwijs ben omdat ik niet snel genoeg om hulp vraag, maar deze mensen beseffen zich niet hoe het is om volledig afhankelijk te zijn van anderen. Om aangekleed te moeten worden of hulp nodig te hebben op de wc. Laat mij nu eigenwijs zijn, dat is een teken dat ik nog sterk genoeg ben. Als ik écht niet anders meer kan trek ik wel aan de bel. Ik weet immers wanneer dat moment daar is, I've been there and done that.
Liefs Lysette
Lysette Regeer deelt maandelijks een blog over haar leven na kinderkanker. Lees hier haar andere blogs.
