Nieuw: 'Lysette schrijft'

Wat een prachtige dag is het toch vandaag..

Ik lig op mijn ligstoel buiten in de schaduw een beetje te mijmeren. Waarmee zal ik beginnen? Welk onderwerp zal mijn eerste zijn voor deze nieuwe blog op de website van de Vereniging Kinderkanker Nederland? Ik kijk op van mijn laptop die op schoot ligt en zie een vogeltje zaadjes pikken in onze tuin. Hoe mooi kunnen de simpele dingen soms toch zijn. De zon schijnt op de glanzende vleugeltjes en mijn gedachten dwalen af naar een week geleden. Mijn tweede bezoek aan de LATER poli in het Prinses Máxima Centrum. Wat een prachtig centrum is het toch. De uitstraling van een luxe hotel, de ambiance van een gezellig restaurant, maar toch…

Vanuit de wachtkamer van de polikliniek kijk ik omhoog naar de schuifdeuren en de balkonnetjes die aan elke kamer vast zitten. Het is allemaal zo prachtig vergeleken met het oude Emma Kinderziekenhuis in de Spinozastraat, waar ik 36 jaar geleden behandeld werd voor mijn osteosarcoom. Maar het is en blijft een afleiding voor iets vreselijks waar de kinderen doorheen moeten gaan.. Oud of nieuw ziekenhuis maakt dan even niet uit. Het blijft één van de meest nare diagnoses die je als kind en ouders kunt krijgen. Kanker… Je bent nog zo jong, maar er staat een volwassen rugzak op je te wachten. Niet voor heel even maar voor een heel leven lang. Bagage die hoe dan ook iets met je doet, fysiek en/of mentaal. Het hele gezin wordt er in meegezogen. Of je het nou wil of niet. En of het een mooie rugzak is of niet, ook hierbij blijft de inhoud hetzelfde. Soms een zware rugzak, soms iets lichter. Ineens vliegt het vogeltje weg en schrik ik op uit mijn gedachte. Mijn ogen prikken en ik heb een brok in mijn keel. Ongelooflijk wat een impact deze periode, ook na zo’n lange tijd, nog op je kan hebben…

Mijn naam is Lysette. Ik ben 47 jaar jong en ik heb als meisje van 11 jaar botkanker gehad in mijn rechterknie. Al mijn belevenissen en ervaringen staan diep in mijn fotografisch geheugen gegrift. Ik wil jullie graag elke maand meenemen in mijn verhalen en jullie vertellen over mijn ervaringen, herinneringen, maar ook actuele zaken. Ik ben nu zelf moeder van twee kinderen en kan me ook verplaatsen in de positie die mijn ouders hebben gehad toen ik ziek was. De zorgen om je kind, hoe oud dan ook, zullen altijd blijven. Maar praten helpt. En dus zal ik met jullie praten, en aan jullie mijn verhalen vertellen in de hoop dat jullie als lezer (h)erkenning zullen vinden. En dat we samen, met een glimlach om onze lippen, en soms een piepklein traantje, ons sterker voelen staan.

Kom je elke maand hier even kijken? Ik kijk er naar uit!

Liefs, Lysette