Lysette schrijft #3 - 'Waarom jouw kind?'

Waarom jouw kind...?

"Die avond lig ik in bed terwijl mijn ouders een gesprek hebben met de arts beneden in het ziekenhuis. Ik mag er niet bij zijn. Het verbaast me dat de dokter 's avonds nog werkt. Mijn ouders krijgen op dat moment de uitslag van de CT-scan. "Uw dochter haalt kerstmis misschien niet. De uitslag is slecht. De bottumor is niet alleen doorgedrongen in het bot maar ook in omringende weefsels. Wij kunnen haar hier niet behandelen, ze moet naar het Emma kinderziekenhuis in Amsterdam. We weten niet wanneer en óf ze nog thuis zal komen…”.
 

Mama huilt, papa is stil en kijkt snel weg van de dokter omdat tranen zijn zicht vertroebelen. Zijn gedachte gaan naar boven waar zijn dochter onwetend in haar bed ligt. Onwetend van de kanker in haar knie. Onwetend wat haar de komende tijd te wachten staat. Mijn ogen zijn zwaar. Ik ben moe van deze dag. Moe van alle onderzoeken. Ik merk dat ik niet meer zoveel praat en lach de laatste dagen. Ik heb steeds meer pijn in mijn knie. Lopen (wat ik soms stiekem tóch nog doe) wordt steeds lastiger. Mijn liefste pop ligt naast me in bed. Ik trek haar tegen me aan en ruik aan haar haren. Ze ruikt zoet en naar thuis. Thuis…het lijkt zover van hier. Verdriet valt als een schaduw over me heen. Ik wil naar huis, weg van hier, weg van alle onderzoeken, weg van deze kamer. Nu wil ik alleen maar slapen, ik ben zo intens moe. Deze vermoeidheid ken ik niet maar overvalt me steeds vaker. En terwijl ik in slaap val lopen mijn vader en moeder met een gebogen hoofd beneden de schuifdeuren door het ziekenhuis uit. Het regent en mijn vader slaat zijn arm om mijn moeders schouders. Hun hart is gebroken…"

Bovenstaande is een citaat uit één van mijn verhalen van mijn website; www.bovenopeenvoetstuk.nl. Deze verhalen gaan gebundeld worden tot een boek dat naar alle waarschijnlijkheid eind dit jaar uit zal gaan komen. Als ouders van een kind met kanker voel je je vaak eenzaam omdat je geen andere ouders kent die in dezelfde situatie zitten als jullie. Je kind gaat door een donker dal maar jullie als ouders ook. Je hebt je kind met veel liefde op de wereld gezet en nu kun je alleen maar toe kijken hoe datzelfde liefdevolle kind door zoveel narigheid heen moet gaan. Je wil dit niet, en heel vaak denk je; 'kon ik het maar overnemen'.

Je staat als ouders op scherp en in de overlevingsstand. Dag en nacht sta je klaar voor je kind, je ruimt spuugbakjes zonder mopperen op en verschoont midden in de nacht bezwete bedjes. Je doet het met veel liefde, ook al ben je moe, ook al ben je kapot van verdriet, ook al is het te veel om allemaal in je hoofd te verwerken. Als dan eindelijk de avond valt en er rust in het huis lijkt te zijn, staat ineens je andere kind naast je bed. Je slaat de dekens open en je kind kruipt tegen je warme lijf aan. Dit kind heeft ook aandacht nodig, maar ondertussen denk je aan je zieke kind. Hoe moet het nou verder? Wat als hij/zij niet beter wordt? Je maakt je zorgen en in gedachte doemt soms het ergste scenario op. Je schudt je hoofd heen en weer in de hoop dat de gedachte daarmee verdwijnt. Je wil je kind niet kwijt, de gedachte alleen al maakt je gek.

Lieve ouders, nu ben ik zelf 47 jaar en moeder van twee geweldige kinderen van 18 en 20. Als meisje van 11 met botkanker stond ik niet stil bij wat de diagnose met jou als ouder deed. Nu wel. Mijn kinderen zijn mijn alles en ik zou mijn leven voor hen geven. Wat een hel moet het voor jullie zijn als je kind zo ziek is. Ik heb diep respect hoe jullie alle ballen hoog weten te houden. Diep respect hoe jullie dit zware juk dragen. Jullie doen het toch allemaal maar, en dat is niet te bevatten voor een buitenstaander. Weet hoe dankbaar je kind is met alle kleine dingen, zelfs bij iets kleins zoals een handje vasthouden tijdens de zoveelste prik. Of door 'gewoon', er te zijn. Jullie zijn onmisbaar en o zo waardevol. En ook al zijn de oogjes van je kind gesloten, weet dat je kind zeer zeker weet dat je er bent. Je denkt vaak dat je niet genoeg doet, maar geloof me, en ik spreek uit ervaring, jullie doen genoeg.  Jullie zijn geweldig. Gewoon.... Omdat jullie er zijn ♥.

Steun ons werk

  • Ouders, kinderen, jongeren en
    survivors blijven steunen
  • Werken aan betere zorg en nazorg
  • Kinderen steunen met de Kanjerketting

 

Ontvang als eerste handige tips en informatie

  • Op de hoogte van acties
  • Ontvang het laatste nieuws