- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Kelly Schrijft: Hypochondermodus
“Echt? Maar het is toch al heel lang geleden?”, vraagt een vriendin mij verbaasd bij de borrel op vrijdagmiddag. En het klopt, het is al lang geleden. Zeven jaar, zes maanden en zeven dagen geleden om precies te zijn ontving onze zoon de bloemenkraal. Op vierjarige leeftijd kreeg hij de diagnose acute lymfatische leukemie en twee jaar later dachten we dat we met het aanrijgen van de bloemenkraal ook ons onbezorgde leven weer zouden oppakken. Dat bleek een misrekening.
Want in onze hersenen is blijkbaar iets fundamenteel veranderd. Ik zou er heel wat voor over hebben om een scan van mijn hersenen van vóór 19 april 2016 te kunnen vergelijken met een scan van nu, om zo te ontdekken welke verbindingen zijn aangepast in de loop der tijd. Er moet iets gebeurd zijn in dat hoofd van mij, want het is vrijwel onmogelijk geworden om bij fysieke klachten van mijn kinderen, mijn partner of mijzelf niet direct in de hypochondermodus te schieten. Dat dit niet kenmerkend is voor het gedroomde onbezorgde leven hoef ik niet uit te leggen.
Er moet iets gebeurd zijn in dat hoofd van mij, want het is vrijwel onmogelijk geworden om bij fysieke klachten van mijn kinderen, mijn partner of mijzelf niet direct in de hypochondermodus te schieten.
Binnenstebuiten
Hierin sta ik niet alleen; mijn partner ervaart dezelfde stress als één van onze kinderen klaagt over een pijntje hier of een kwaaltje daar. Het liefst zouden we ze elke maand binnenstebuiten laten keren in het ziekenhuis, om zo een gevoel van controle te hebben op hun gezondheid. Waanzin natuurlijk, we weten dondersgoed dat gezondheid niet te controleren valt. We moeten leren vertrouwen te hebben. Dat gaat vaak lange tijd goed, en soms gaan we ineens weer onderuit. Dan zijn we weer volledig in paniek door een vreemd bultje op een lijf of aanhoudende koorts, terwijl we er vroeger van overtuigd zouden zijn geweest dat het wel los zou lopen.
Zorgen delen
Gelukkig hoef ik die paniek niet in mijn eentje op te lossen. Ik heb mensen om mij heen met wie ik mijn zorgen kan delen en die mij helpen om mijn hypochondermodus aan te passen naar een realistischere kijk op de situatie. Ook die vriendin van de vrijdagmiddagborrel. En dus dragen we de paniek samen. Samen met mijn partner, met familie en vrienden, met de huisarts en bij tijd en wijle met een goede therapeut. Ook nog na zeven jaar, zes maanden en zeven dagen.
Kelly
Kelly woont samen met haar man en twee kinderen in Gouda. Toen hun jongste zoon in 2018 de Bloemenkraal kreeg, dachten ze dat ze het leven weer zorgeloos konden vervolgen. Dat niets minder waar bleek lees je terug in haar blogs.
