Karin Schrijft: Zoektocht naar rust

Mijn man en ik maakten allebei een zoektocht door na het ziek zijn van Nienke. Eindelijk konden en mochten we weer gaan werken. Tijdens het ziek zijn van Nienke lag dit voor ons beide stil. Het lukte ons niet, de zorg om en voor Nienke stond op nummer 1. Helaas bleek dit werken voor ons allebei niet meer zo te voelen als voorheen. In eerdere blogs schreef ik hier al eens over, hoe ik me soms kon ergeren aan het gezeur om niets door collega's. Tenminste, zo voelde het voor mij.

Het hakt erin
 

Mijn man koos onlangs voor een andere locatie bij dezelfde werkgever. Wat fijn dat dit zo kan. Losweken van alles wat hij op die plek tijdens het ziek zijn van Nienke heeft meegemaakt. En dat lijkt een goede stap te zijn geweest. Ikzelf ben erg zoekende geweest en tot de conclusie gekomen dat ik mijn verwachtingen moet bijstellen. Het wordt niet meer zoals voor Nienke haar ziek zijn qua werken. Toen voelde mijn werkplek aan als mijn tweede thuis. Het was mijn lust en mijn leven. Nu, drie banen verder, ben ik onlangs begonnen aan een nieuwe uitdaging. Lekker in ons eigen dorp, op mijn fiets in plaats van een half uur in de auto en rust.... Rust, het is zo belangrijk!
We zoeken naar rust, maar na het ziek zijn van Nienke vallen we van het één in het ander qua onrust. Het leven gaat verder met ups-and-downs. De afnemende gezondheid van mijn schoonouders met diverse ziekenhuisopnames, een grote verhuizing naar een verpleeghuis. Mijn eigen operatie, onlangs....Het hakt erin en vreet energie. Meer dan voorheen.

Soms lijkt het alsof we onrust nodig hebben om juist weer tot rust te komen. Om tot besef te komen hoe fijn die rust is, op vele fronten.

Tranen mogen er zijn
 

Iets anders dat onrust bracht afgelopen zomer is onze zoon met zijn militaire eenheid op uitzending is gegaan naar het buitenland. Ik ervoer het als heftig. We zijn na het ziek zijn van Nienke nog meer naar elkaar toe gegroeid als gezin en doen veelal alles samen. Tijdens het ziek zijn van Nienke was hij regelmatig ook op oefening maar dit voelt anders. De afstand tussen ons is nu veel groter. Het afscheid was emotioneel. De week nadat hij weg is dek ik de tafel toch voor vier personen in plaats van voor drie. En dan zijn daar de tranen weer, ik kan ze niet stoppen. Ik ben blij dat hij dit kan doen, maar het geeft me onrust dat hij er niet is. Moedergevoelens zijn mooi, maar  moeilijk uit te schakelen. Maar ik heb ondertussen geleerd dat mijn tranen er mogen zijn.
 

Zoals ook afgelopen zaterdag. Ik ben met Nienke op een festival waar Nienke haar grote idolen optreden, Suzan en Freek. Zij zingen "Lichtje branden", een nummer waarvan de tekst mij enorm raakt. Terwijl veel mensen toekijken pak ik onze mooie meid nog eens stevig vast terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Wat ben ik dankbaar dat we dit moment samen mogen meemaken.

Onrust nodig
 

Soms lijkt het alsof we onrust nodig hebben om juist weer tot rust te komen. Om tot besef te komen hoe fijn die rust is, op vele fronten. En dat het voor iedereen persoonlijk is wat rust betekent.  Naast  "plusjes " hebben we als gezin rust nodig. We blijven zoeken en ontdekken. ♡ 

Karin Bloemheuvel 

Karin is getrouwd met Jan en de trotse moeder van Michael (21) en Nienke (19). Op 10 maart 2023 kreeg Nienke de diagnose lymfeklierkanker. Vanaf dat moment is haar en hun leven op veel vlakken ingrijpend veranderd.