- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Karin Schrijft: Wie ben ik en wie wil ik zijn
Langzaam aan merken we dat het ziek zijn van Nienke ons allemaal heeft veranderd. Ik spreek wel eens van een leven voor en een leven na kanker. Ik ervaar dat deze redenering voor buitenstaanders moeilijk te begrijpen is. Maar eigenlijk kan ik ze dat niet kwalijk nemen, ik denk dat je dit beter begrijpt als je er ervaring mee hebt.
Toen Nienke ziek was wilde ik niets liever dan gewoon naar m'n werk gaan. En gewoon doen wat ik altijd al deed. Maar de focus lag volledig op Nienke en haar behandeling, al het andere schoof ik opzij. Ik bleef zo'n negen maanden thuis voor ik langzaam aan weer begon met wat boventallig werk. Op de door mij zo geliefde babygroep als pedagogisch medewerkster. Ik merkte al snel dat ik anders in het leven stond. Zaken waar m'n collega's zich druk over maakten speelden bij mij geen rol van betekenis. Ik probeerde uit alle macht m'n oude, vertrouwde plekje weer terug te vinden maar vond die niet. Mijn lichaam werkte anders dan voorheen. Gek, want ik ben niet ziek geweest. Door het minder goed in mijn vel zitten verbeterden mijn lichamelijke klachten helaas niet. Mijn denken is veranderd, mijn inzichten zijn veranderd.
Andere weg
Ondanks meerdere inspanningen en vele gesprekken besloot ik een recent een andere weg in te gaan. Een opeenstapeling van verschillende factoren, waaronder lichamelijke ongemakken, het vertrekken van zo'n beetje mijn hele naaste team en het niet meer kunnen vinden van mijn werk geluk maakten dat ik, na bijna acht jaar, een punt heb gezet in het werken op deze babygroep.
Geen voldoening
Na een hele fijne zomervakantie, waar we de tijd vooral hebben gebruikt om bij te komen van alles en te genieten van elkaar, begon ik vol goede moed met een nieuwe baan. Lekker dichtbij huis. Al snel merkte ik dat ik er geen voldoening uit haalde. Interactie met de kinderen blijf ik leuk vinden. Toch rees al snel de vraag: wil ik dit de komende jaren blijven doen? Misschien was het toch tijd voor nieuwe energie, andere energie. Mezelf uitdagen terwijl ik dacht behoefte en baat te hebben bij een baan dichtbij huis, bij rust door werk te doen op bekend terrein. De conclusie bleek echter anders.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen
Sinds een krappe week ben ik begonnen met een totaal nieuwe uitdaging. Een nieuwe ronde, nieuwe kansen, nieuwe fijne energie. Even voelde het als falen...hoe kan ik nu na vier weken zeggen dat ik iets niet meer wil? Hoe kan ik nu al stoppen met iets waarmee ik net begonnen was? Maar wat een opluchting toen ik de knoop doorhakte en toch koos voor mezelf. Op meerdere vlakken. Ik startte met het zingen in een koor. Even ik- tijd, andere mensen, andere energie. Het eerste optreden onlangs, waarbij een aantal van mijn naasten waren, deed me veel merkte ik. Teksten van een lied leven meer, doen meer met mij. Ik moest tijdens het optreden hard m'n best doen niet in tranen uit te breken. Wat fijn om dit, met diegene die ik het meest liefheb, te mogen doen.
Ik kies bewust
In mijn nieuwe werk doe ik wat ik al heel lang wil, maar wat al die tijd zo spannend en ook onbekend was. En het gaat niet vanzelf...Ik kan soms, meer dan voorheen, enorm twijfelen over welke weg ik in wil slaan. Maar elke dag, beetje bij beetje, steeds iets meer, ontdek ik weer wie ik ben en wie ik wil zijn. Geen marionet meer van mijn omgeving. Ik kies bewust mijn doelen uit. Het gaat niet zonder slag of stoot en kost soms veel verdriet maar één ding heb ik geleerd:
Energie steken in dat wat energie geeft en anders ermee stoppen.
Zo omschreef een inspirerend persoon die ik, via de socials, heb leren kennen tijdens het ziekzijn van Nienke. En die als geen ander weet hoe het is als je kind kanker heeft. En dat probeer ik te doen. Zoeken naar mijn nieuwe ik, met vallen en opstaan.
Karin Bloemheuvel
Karin is getrouwd met Jan en de trotse moeder van Michael (20) en Nienke (18). Op 10 maart 2023 kreeg Nienke de diagnose lymfeklierkanker. Vanaf dat moment is haar en hun leven op veel vlakken ingrijpend veranderd.