Karin Schrijft: Herstel

Die tijd voor herstel geldt niet alleen voor Nienke. We proberen terug te gaan naar "ons oude leventje". Het klinkt eenvoudig, maar dat is het niet. Allereerst voor Nienke niet; een nieuw schooljaar begon en vol goede moed maar met een gezonde dosis spanning startte zij opnieuw  het eerste leerjaar. Ze doet het eerste jaar over vanwege haar ziekzijn. Een nieuwe klas, nieuwe gezichten, een andere dynamiek en klasgenoten die niet hebben meegekregen wat Nienke allemaal heeft doorgemaakt. Met steun van haar mentor werd de nieuwe klas ingelicht. Wat een respect hebben wij voor onze meid want het is niet niks:. met een ander lijf en met een kaal hoofd kennismaken met nieuwe mensen. Proberen om dat vol zelfvertrouwen te doen terwijl je zelfvertrouwen een behoorlijke deuk heeft opgelopen. Toch doet ze het!.

Pittig

Na twee weken bijna alle lessen gevolgd te hebben merkte Nienke dat de vermoeidheid haar parten begint te spelen. Het naar school gaan vergt veel van haar. Gelukkig blijven de cijfers die ze vorig schooljaar behaald heeft tot aan maart staan. Ze heeft dus wat speling. Ondertussen is ze gestart met fysiotherapie. Dat is pittig, want ze heeft flink moeten inleveren op haar conditie en energieniveau. Ook haar stage is weer gestart bij de peuters op een kinderdagverblijf. Gelukkig zijn er fijne, meedenkende collega’s op haar stageplek. Nienke heeft zin om weer stage te gaan lopen Ze schrijft een prachtig voorstelstukje voor de ouders en is daarin openhartig over haar ziekzijn. Vooralsnog loopt ze twee halve dagen stage, maar wat is het fijn om leuke verhalen te horen! Nienke maakt leuke dingen mee, zoals het een 17 jarige betaamt. Wat ben ik trots op hoe ze de draad weer op probeert te pakken.

Nu we wat meer rust ervaren dachten we in eerste instantie wel even snel ons werk weer op te kunnen gaan bouwen. Dat loopt dus even anders en minder soepel dan ik dacht.

Zelfliefde

Ik en mijn man en zoon zijn ook aan het herstellen, vooral op mentaal vlak. Nu we wat meer rust ervaren dachten we in eerste instantie wel even snel ons werk weer op te kunnen gaan bouwen. Dat loopt dus even anders en minder soepel dan ik dacht. Door die rust ervaar ik lichamelijke ongemakken in de vorm van onder andere hoofdpijn en ook slaap ik slechter. Voor ik er erg in heb is paracetamol mijn beste vriend gedurende meerdere dagen achter elkaar. Ik ervaar het werken wel weer als heel fijn. Lekker knuffelen met de baby's op de babygroep waar ik werk. Maar de prikkels die zij voortbrengen, die hakken er wel in. Eenmaal klaar met werken ben ik vermoeid. Daaraan toegeven vind ik heel lastig. De verzuimconsulente van mijn werkgever denkt gelukkig voor mij en met mij mee en stelt voor het rustiger aan te doen en minder snel op te bouwen. Dat frustreerde me in eerste instantie; ik moet dit toch kunnen? Ik ben toch niet ziek geweest? Anderzijds lucht het me ook op. Ik mag voelen wat ik voel, het hoeft allemaal nog niet zo snel, ik ervaar minder druk, terwijl ik mezelf eigenlijk die druk heb opgelegd. Ik besluit toe te geven aan mijn vermoeidheid en krijg ook van mijn huisarts handvaten om liever voor mezelf te zijn. Zelfliefde....een makkelijk woord, maar oh zo moeilijk om na te leven. Het lukt me, steeds beter.

Voor het echie

Ik merk dat ik veranderd ben, ik sta anders in het leven. Ik vind bepaalde zaken veel minder belangrijk dan voorheen. Ik probeer meer te genieten van kleine dingen; de interactie met één van de baby's op mijn werk, een fijn gesprek met mijn partner. Ik probeer alles eruit te halen wat erin zit. Zoals ik afgelopen week hoorde tijdens één van mijn favoriete televisie programma's; je krijgt geen herkansing. Het leven is geen repetitie. Het is voor het echie. Dus...meer genieten en zelfliefde♡ Op naar volledig herstel en "ons nieuwe normaal." 

Karin

Karin is 21 jaar getrouwd met Jan en de trotse moeder van Michael 19 en Nienke 17. Op 10 maart jl. kreeg Nienke de diagnose de ziekte van Hodgkin, lymfeklierkanker. Vanaf dat moment is haar en hun leven op veel vlakken ingrijpend veranderd.