07 november 2023

Joy schrijft: 'Weer een jaar cadeau’

Tijdens mijn verjaardag afgelopen oktober kreeg ik ‘weer een jaar cadeau.’ Mijn mooiste verjaardagscadeau is dat ik er weer een jaar bij heb. De vorm van botkanker die ik had toen ik tien was is meestal zo agressief dat de overlevingskans niet heel groot is.

Ik leef nog, maar ook met behoorlijke kleerscheuren. Net zoals mijn broers, zussen, partner en ouders mogelijk hun eigen kleerscheuren zullen hebben. Alle mensen die kinderkanker meemaken in hun nabije omgeving krijgen te maken met een vreselijke film die zich live voor hun ogen afspeelt. Een film waar zij gedwongen naar moeten kijken en hun ogen niet kunnen afwenden wanneer deze te eng of te spannend wordt. Een film die zelf zijn afloop bepaald. Los of vast van alle wensen en hoop die je hebt. Deze mensen maken allemaal mee hoe fragiel het leven zelfs op zo’n jonge leeftijd al kan zijn. Het zou dus eerder bijzonder zijn om te denken dat nabije omstanders van kinderkanker er zomaar zonder kleerscheuren vanaf komen.

Stukje trauma

Met een paar broers en zussen had ik het rondom mijn verjaardag over hoe kinderkanker binnen ons gezin nooit meer helemaal weg gaat sinds de dag dat het inslaat. Hoe het voor een ieder misschien bewust of onbewust toch een stukje trauma met zich meebrengt. De één kan er niet goed meer over praten, de ander heeft het er elke dag over. Weer een ander gaat bij elke bobbel of moedervlek direct naar de huisarts. Ook merk ik als ‘survivor’ bij mezelf vaak dit soort dingen op. Het ene moment praat ik er elke dag over, dan soms weken helemaal niet omdat het me niet lukt of gewoon even mijn kop in het zand wil steken. En ja, ik zit ook nog steeds vaak voor ‘een knobbeltje’ bij de huisarts.

Dubbel feest

Één van mijn broers herinnerde mij laatst bijzonder genoeg ook aan het feit dat ik bijna 20 jaar schoon ben. Hij zei; ‘als je volgend jaar 30 wordt, dan is het dubbel feest. Want dan leef je wel 30 jaar, maar 20 daarvan is het grootste cadeau dat jij en wij ooit hebben mogen ontvangen’. Ondanks alle pijn en moeite die het soms ook met zich meebrengt. Want dat doet het nog steeds, zei hij. ‘Ik zie je’. Die laatste zin hoorde ik laatst ook precies van een paar zussen.

Samen

Ik vond dit zo ontroerend om te horen. Het waren mijn gedachten, mijn gevoel, mijn euforie, mijn fysieke ellende waar ik elke dag mee rondloop, mijn overwinningsgevoel, mijn angsten, mijn strijdlust en mijn trauma’s. Maar zij spraken ze uit. Zij gaven mijn gedachten ‘leven’. Met dit verhaal wil ik aangeven dat je kinderkanker echt samen hebt. ‘ik’ maak het mee, maar ‘zij’ ook.

Ik zie jullie.

* Mijn schoonzussen en zwagers tellen ook mee als ‘broers & zussen’.

Joy