Jacky Schrijft: Grenzen verleggen

Ik weet nog dat ik na een lange tijd afwezigheid weer naar school mocht. Met een kaal hoofd, petje op, mondkapje voor, stapte ik over de drempel. Mijn lichaam voelde nog niet sterk en de prikkels van mijn klasgenootjes waren veel voor mij. Door mijn afwezigheid had ik een achterstand in de lesstof. Ondertussen was de klas doorgegaan: er waren verkeringen ontstaan, er waren schoolfeestjes geweest. Tijdens zo’n feestje stond ik in mijn feestelijke outfit aan de zijkant van de dansvloer, stil in mezelf gekeerd, terwijl anderen druk met elkaar bezig waren.

Label

Terwijl ik mezelf beter leerde kennen, merkte ik dat mensen om mij heen mij een label gaven vanwege de kinderkanker. Sommigen gingen me betuttelen, terwijl anderen het juist gebruikten bij ruzie of jaloezie. In de klas kreeg ik een keer te horen: ‘Ik wil niet naast je zitten, straks word ik ook besmet met kanker.’ En toen een jongen mij een kus gaf, zei een meisje: ‘Zou je wel verkering met Jacky nemen? Zij heeft kanker gehad.’ Hij keek me geschrokken aan en zei: ‘Oh, sorry, dat wist ik niet. Het spijt me.’ Daarna liep hij weg.

Ook buiten school verliep alles anders dan voordat die rotziekte mijn leven op z’n kop zette. Ik moest grenzen verleggen die voor mijn leeftijdsgenoten vaak niet eens als grens voelden.

Ook buiten school verliep alles anders dan voordat die rotziekte mijn leven op z’n kop zette. Ik moest grenzen verleggen die voor mijn leeftijdsgenoten vaak niet eens als grens voelden. Zoals me focussen in de klas, het aansluiten bij activiteiten waar zij op dat moment al verder in waren dan ik. Ik wist niet altijd hoe iets moest, al durfde ik dat vaak niet toe te geven. Dat kostte veel energie en ik was ook sneller moe. Vaak ging het anders dan ik had gehoopt. Het ging met vallen en langzaam weer opstaan. Soms had niemand het door, soms gebeurde het midden in een gezelschap.

Assertiever

Het was een onzekere tijd: leren luisteren naar mijn lichaam, mijn energie verdelen tussen school en sociale contacten. Vanuit huis voelde ik geen druk, waardoor ik in mijn eigen tempo kon werken aan mijn zelfvertrouwen. Zo ontdekte ik steeds meer wie Jacky is, met sterke en kwetsbare kanten. Ik werd assertiever en durfde mezelf meer te laten zien. En ik gaf sneller aan wanneer iets niet goed voelde of wanneer ik iets niet begreep. Dan vroeg ik hoe ik dat moest doen. Ook wanneer iemand een opmerking maakte bleef ik niet meer stil. Dan kon ik de ander aan het denken zetten met mijn reactie.

En langzaam veranderde grenzen verleggen. Het was niet langer alleen omdat het moest, maar steeds vaker uit eigen keuze.

Jacky