- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Ingeborg Schrijft: 'Vruchtbaarheid, dat is toch voor later?'
Het is niet het eerste waar je aan denkt als je kind de diagnose kanker krijgt: vruchtbaarheid, of liever gezegd het verlies van vruchtbaarheid. Dat is iets voor veel later, first things first, denk je dan toch. De vraag aan een kind of die later kinderen wilt, vonden wij in ieder geval behoorlijk confronterend. Middenin een super turbulente, emotionele tijd waarin er zo veel vragen zijn en onderwerpen de revue passeren waar je als kind en ouder nog nooit over nagedacht hebt, zoals leven, lijden en dood. En dan is het ook nog een onderwerp waarover heel snel een beslissing moet worden genomen.

In ons geval zaten we de dag na de diagnose, volstrekt verbijsterd en verdoofd, in een ziekenhuiskamer in New York toen er ineens een oudere maatschappelijk werkster binnen kwam. Rose was haar naam. Een kromgegroeid oud vrouwtje met een vriendelijk gezicht. Mijn zoon zat op zijn bed met allerlei slangetjes aan zijn lijf en er was net met moeite voor de zoveelste keer bloed afgenomen. ‘Did you already collect your sperm?’, vroeg ze aan hem. ‘And mom, do you know where the nearest sperm bank is located?’ We keken haar allebei met grote ogen aan. ‘No’, stamelden we allebei tegelijkertijd. Rose zette haar relaas voort. ‘Okay, that’s on today’s agenda because tomorrow you start with your chemo.’ Ik kreeg een plastic bekertje met deksel in mijn handen gedrukt. ‘Mom, you are in charge here. When he is ready you need to drive to the nearest facility while keeping it warm.’
Dichtsbijzijnde spermabank
Ik keek mijn zoon ongemakkelijk aan. ‘Schat je moet aan de bak’, en gaf hem het bekertje. Met infuuspaal en al verdween mijn puber in het badkamertje terwijl ik bleef zitten. Hoe raar was deze situatie. ‘Mam, kun je gewoon even weg gaan!’, riep hij. En dus liep ik rondjes over de afdeling en gluurde af en toe door het raampje van zijn ziekenhuiskamer naar binnen. Ik vond op mijn telefoon de dichtstbijzijnde spermabank en toen de klus geklaard was, snelde ik naar binnen, pakte het bekertje, stopte het in mijn bh en reed met volle vaart en even zoveel stress naar de plaats van bestemming, zo’n 15 km verderop.
Schat veilig gesteld
Het was een bizarre situatie en intiemer met je zoon wordt het in het leven niet. Het is tevens de enige gebeurtenis waar we in de dagen daarna hartelijk om konden lachen. En nog steeds is de hele anekdote (met details die ik te privé vind om op te schrijven) een van de meest grappige die ik met mijn jongste zoon heb meegemaakt. Met een lach en een traan kijken we erop terug. Tot op de dag van vandaag ligt zijn DNA-materiaal opgeborgen in een vriescel in New York. We hebben besloten het daar te laten tot vijf jaar na de diagnose als hij (hopelijk) volledig genezen wordt verklaard. Noem het bijgeloof of een raar gevoel van zekerheid, want echt nodig is het niet, bleek later in Nederland. Jongens hebben over het algemeen sowieso minder last van onvruchtbaarheid na kankerbehandeling dan meiden. Maar toch, hij heeft zijn 16-jarige schat toch maar veilig gesteld daar in de USA.
Ingeborg
Ingeborg (53) schrijft over haar ervaringen als moeder van Doede (20) die in de zomer van 2021 gediagnosticeerd werd met Acute Lymfatische Leukemie.