- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Ingeborg Schrijft: Een voor en een na
Ik ben terug in New York. Totaal onverwacht en niet gepland wonen mijn echtgenoot en ik voor een deel van onze tijd weer in the Big Apple. Maar nu met z’n tweeën zonder kinderen. Terug in het land waar ons leven plotsklaps veranderde van een droomscenario in een nare film en waar we in de nazomer van 2021 met veel zorgen en verdriet vertrokken.
Doede, mijn jongste, kreeg hier immers de diagnose acute leukemie en werd hier de eerste twee maanden behandeld. Zestien jaar was hij. In augustus vlogen Doede en ik samen terug naar Nederland. Kwetsbaar, onrustig en heel, heel moe kwamen we aan. Hij met zijn opgezwollen kale hoofdje van de prednison en chemo en ik met opgezwollen ogen van het huilen in het nachtelijke vliegtuig. Maar dat was toen. Inmiddels heeft hij de 20 jaar aangetikt, liep hij onlangs de marathon van Amsterdam en zijn er alweer 3,5 jaar voorbij sinds dat onheil hem en ons trof.
Van een afstand
Nu ik hier alleen ben in deze grote stad en nog geen verplichtingen voel naar wie of wat dan ook, durf ik stil te staan bij wat ik zelf voel over die episode in ons leven. Die grote oceaan tussen Amerika en Europa maakt dat ik er letterlijk en figuurlijk van een afstand naar kan kijken. Het grappige is ook dat ik voel dat dat voor Doede ook geldt. Gisteren had ik hem even aan de telefoon en het was alsof hij wilde zeggen: 'Mam, alles gaat goed hier, ik heb het onder controle. Focus jij je maar op jezelf daar.' Het lijkt erop dat we elkaar stukje bij beetje nog meer aan het loslaten zijn. Is dat goed? Ik denk het wel. Hij heeft het nodig zijn leven te leiden en ik het mijne. Vanaf nu zijn we nog wat meer op onszelf aangewezen.
Metamorfose
Een voor en een na, nu ik hier weer terug ben, zie ik die metamorfose heel helder voor me. Ik zie hoe hij is gegroeid, niet alleen in lengte maar vooral in kracht en zelfbewustzijn. Ik zie hoe hij met zijn toekomst bezig is en zijn potentie en talenten serieuzer neemt dan ooit. Ik zie hoe hij doelbewust zijn eigen keuzes maakt zonder er al te veel mee bezig te zijn wat anderen daarvan denken of vinden. Ik zie hoe empathisch hij is naar zijn broers, vrienden en naar mij. Ik zie hoe hij zichzelf uitdaagt en zijn grenzen verkent. En ik zie ook dat dat soms vallen en opstaan is.
Voor mij geldt ook dat ik gegroeid ben in kracht en zelfbewustzijn. Ik ben tevreden met mezelf, luister beter naar anderen, relativeren gaat me beter af dan ooit en ik voel aan alles dat ik in mijn kracht sta.
Gisteren liep ik langs de Hudson en de zon scheen. Ik keek naar het Vrijheidsbeeld en het water had zo’n zilveren schittering. Het is goed zo.
Ingeborg
Ingeborg (53) schrijft over haar ervaringen als moeder van Doede (20) die in de zomer van 2021 gediagnosticeerd werd met Acute Lymfatische Leukemie.
