Marcio Schrijft: ‘Gewoon’ zijn

Want wat wilde ik graag "gewoon" zijn.
In mijn tijd, werd je nog gepest omdat je een kale kop had.
Werd je gepest omdat je een slang in je neus had.
Althans, in mijn omgeving.

Ik was genezen zeiden ze. Maar vervloekt heb ik, de tijd die ik verloren ben,
maar vooral alles (late effecten) wat ik eraan over heb gehouden.

De follow-up ups, daar ging ik niet naartoe.
De CT scans die ik nog 5 jaar lang moest hebben, deed ik niet.
Medicatie die ik nog nodig had, nam ik niet.

23 jaar geleden ging de zware deksel op de pan en haalde ik deze er niet meer af.

23 jaar geleden ging de zware deksel op de pan en haalde ik deze er niet meer af.
Heel soms, als ik wat vreemds voelde belde ik.
Dan kon ik terecht bij mijn dokter, mijn veilige haven.
De dokter die zich over mij ontfermde. Ook wanneer zelfs hij het even niet wist toen de kanker terugkwam.

Symposia vond ik de grootste onzin. Ik ging erheen met mijn "VOKK" vrienden om lol te hebben,
toch zeker niet om in het verleden te gaan graven. Verwerken? Niet nodig toch?
Onzin, hou je nou maar bezig wat je kan, en niet met wat je niet meer kan, dacht ik.
En zelfs die vrienden, waar ik het meeste aan had, heb ik laten gaan.

Nu, 23 jaar later, heb ik een mooi leven.
Getrouwd, een dochter, een pleegdochter, eigen huis en een mooie carrière als verpleegkundige.
En bijna niemand weet van mijn ziekenhuisverleden. Dat is wat ik wilde.

En toch, nam ik dit jaar de eerste stap om naar de LATER poli te gaan.
Staan de tranen weer in mijn ogen wanneer ik opnieuw door de lange donkere kelder loop van het Radboud ziekenhuis.

Advies: ga maar eens praten met de psycholoog.
EMDR wordt zelfs benoemd.
Hoe ver ik ze ook wegduw. Radio-Robbie en Chemo-Kasper zijn de basis van mijn leven na kanker.

Die tattoos? Wie weet is dat stap 2 van mijn verwerking.
Terwijl ik dit schrijf zet ik misschien wel mijn volgende stap...

Marcio Nouwens