Dorien Schrijft: ‘Mijn kinderwens heb ik op de boot moeten zetten’

Ik werd aangeraakt om gewassen te worden, om een behandeling te ondergaan, om m'n bed uit te moeten, om gedraaid te worden....noem maar op. De hele dag door werd ik aangeraakt. Nu, op slechte dagen voel ik deze handen nog steeds aan mijn lijf geplakt zitten. Hierdoor heb ik (nog) nooit iemand dichtbij kunnen en durven laten komen. Zodra iemand maar dichtbij kwam, een liefdevolle knuffel wilde geven of een schouderklopje, verstijfde heel mijn lijf. Alsof het schreeuwde: blijf van me af! Hierdoor ontwikkelde ik een pantser en een controlemodus om te kunnen functioneren in een wereld vol aanrakingen en onzekerheden.

Mijn lijf zei: nee

Natuurlijk ben ik blijven proberen, want naast een wens om een levenspartner te vinden was mijn kinderwens nog vele malen groter. Helaas was mijn lijf daar iedere keer nog niet aan toe, hoe groot de wil en de wens ook was. Mijn lijf zei: nee. Ik ben daarmee aan de slag gegaan. Sinds een aantal jaren ben ik in therapie om de trauma’s die bezit hebben genomen van ieder vezeltje in mijn lijf, te verwerken. Afgelopen jaar ben ik met haptotherapie begonnen, wat me helpt om beter in contact te komen met mijn gevoel en signalen van mijn lichaam. Het is zwaar, maar mijn lijf begint beetje bij beetje te ontspannen. Ik weet de controle wat meer te laten vieren en ga langzaam van overleven naar leven. Oftewel: mijn lijf leert dat het in het hier en nu helemaal niet zo eng meer is als in de tijd van toen.

Ondertussen tikt de tijd door en met ieder jaar dat verstrijkt steeds sneller. Helaas kan ik niet door dat trauma bewegen op het tempo dat nodig is om aan mijn kinderwens te voldoen.

Mijn lijf geeft het tempo aan

Ondertussen tikt de tijd door en met ieder jaar dat verstrijkt steeds sneller. Helaas kan ik niet door dat trauma bewegen op het tempo dat nodig is om aan mijn kinderwens te voldoen. Het is een lang(zaam) proces, met kleine stapjes. Hoe graag ik ook wil dat het sneller gaat, mijn lijf geeft het tempo aan. Ik heb nog een lange weg te gaan, waardoor ik inmiddels mijn kinderwens met veel pijn in mijn hart op de boot heb moeten zetten. Dat ging niet over één dag ijs, maar is een proces van jaren geweest. Het begon al toen mijn arts zei: “probeer voor je 32e kinderen te krijgen, want de kans is groot dat je vervroegd in de overgang komt.” Dat zorgde voor stressvolle jaren. Velen om me heen raakten gesetteld, trouwden en kregen kinderen. Door de pijn die dat veroorzaakte moest ik heen. En het zorgde dat ik kon worstelen met mijn eigen kinderwens. Een paar jaar geleden heb ik de optie uitgezocht om het alleen te doen, maar kwam tot de conclusie dat ik mijn trauma niet wil doorgeven aan mijn kind.

Tevreden leven met mezelf

Langzaamaan kwam daardoor de boot steeds dichterbij. Stapje voor stapje moet ik van deze wens afscheid nemen. Hij is niet weg, want je weet maar nooit, maar het afscheid van de wens is nu draaglijker aanwezig. Ook omdat ik door mijn broers en zus ben meegenomen in de zorg voor hun kinderen. Zij vullen een beetje de leegte op. Ondertussen werk ik verder aan mijn herstel. Ik streef vooral naar een tevreden leven met mezelf, maar hoop in de toekomst toch dat ene lichtpuntje te vinden. En dat ik iemand mag vinden met geduld, waarbij ik mag en kan zijn wie ik ben. Ik laat de controle los en ga het proces weer met open armen tegenmoet.

Dorien

---

Over Dorien: 

Ik ben Dorien (42), survivor van kinderkanker en loop met regelmaat nog tegen muren van onverwerkte emoties aan. Bovenstaand verhaal is daar een voorbeeld van. Ik weet dat ik niet de enige ben. Ik hoop met mijn verhaal meer openheid te creëren over dit thema, zodat het er meer mag en kan zijn.

Wil jij over bovenstaan thema van gedachten wisselen? Neem dan contact op met VOX, het netwerk van de Vereniging Kinderkanker Nederland voor volwassenen die kinderkanker hebben gehad via vox@kinderkankernederland.nl. of bel naar 030 - 242 29 44.