- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Dorien Schrijft: Een stap terug
Eind januari voelde ik me niet lekker. Krijg ik griep?, dacht ik. Of is het toch de man met de hamer. Wat eerst nog leek op griepverschijnselen en oververmoeidheid, sloeg al snel door in me amper kunnen bewegen. Helaas was dit het begin van een functionele neurologische stoornis. Oftewel: problemen omdat de communicatie tussen mijn hersenen en lichaam verstoord bleek.
Aanleiding was dat mijn haptotherapeut iets nieuws bij me uit probeerde om me te helpen beter mijn eigen emoties te reguleren. Ik ben al langer bij haar onder behandeling in verband met mijn Post Traumatisch Stress Syndroom (PTSS) in combinatie met de late effecten die ik heb overgehouden aan de behandeling. Deze nieuwe oefening viel helaas helemaal verkeerd.
Tot hier en niet verder
Een paar dagen later zei mijn lijf: tot hier en niet verder. Ik bewoog alleen nog maar in slow motion. Ik trilde, was supermoe en erg misselijk. Ik kreeg mijn lijf niet meer goed aangestuurd. Dat bezorgde me veel angst, pijn, verdriet, paniek en stress. En bracht mij letterlijk terug naar de periode van ziek zijn. Daar zat ik thuis op de bank. Blij dat ik enigszins nog wel voor mezelf kon zorgen, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Er schoten vragen door mijn hoofd: Hoe gaat dit verder? Waardoor is dit ontstaan? Hoe loopt dit af? Kan ik ooit weer normaal functioneren? Kan ik ooit weer aan het werk? Wat zijn de gevolgen voor mijn BIG-registratie, omdat ik mogelijk niet meer aan mijn urennorm kan voldoen?
Tweede spoor?!?
Daarbovenop kwam dat mijn werkgever de vraag bij de bedrijfsarts had neergelegd of ik nog wel kon re-integreren of dat ik al aan tweede spoor moest denken. Dat was een klap in mijn gezicht. Ook de gesprekken met mijn teamleidster verliepen stroef. Ze gaf me nauwelijks regie over mijn re-integratie en ik mocht pas weer komen werken als de bedrijfsarts daar goedkeuring voor gaf. Om deze goedkeuring heb ik moeten knokken. Na een aantal weken ging het lichamelijk gelukkig weer de goede kant op. Nu, vier maanden verder, kan ik vrijwel alles weer zoals voorheen.
Nu merk ik pas hoe gesloopt ik eigenlijk ben van al die jaren op mijn tenen lopen. Al die tijd heb ik geknokt. Geknokt om niet nog meer te verliezen, niet nog meer in te leveren, niet nog meer stappen terug te doen.
Geknokt
Ik werk weer een paar uurtjes per week, vooral om te voorkomen dat ik mijn BIG-registratie kwijtraak. Maar het kost me veel moeite. Nu merk ik pas hoe gesloopt ik eigenlijk ben van al die jaren op mijn tenen lopen. Al die tijd heb ik geknokt. Geknokt om niet nog meer te verliezen, niet nog meer in te leveren, niet nog meer stappen terug te doen.
Kogel door de kerk
Misschien is dit wel de kogel door de kerk om toch het proces aan te gaan en zo in spoor 2 te belanden. Pijn, boosheid en verdriet komen los bij het idee dat ik in het kader van goede zelfzorg misschien wel weer minder moet gaan werken, misschien wel moet stoppen als verpleegkundige, misschien wel ergens anders moet gaan werken, of misschien wel voor een deel afgekeurd ga worden. Die gedachte is beangstigend en verre van leuk. Het wordt voor mij nog een heel traject om dit emotioneel aan te gaan. Zelf te mogen ervaren, zelf te mogen voelen wat goed voor mij is en vooral zelf hierin een keuze te maken.
Wil jij over bovenstaand thema van gedachten wisselen? Neem dan contact op met VOX, survivornetwerk van Vereniging Kinderkanker Nederland, via vox@kinderkankernederland.nl of bel naar 030 - 242 29 44.
