Christiaan Schrijft: Vieren

Vieren en vieringen, ons leven is er vol van. Verjaardagen, een eerste tandje, een diploma, een baan. Of de zonnewende, de oogst en feestdagen rond gebeurtenissen in het verleden die we willen herdenken. En hoezeer de middenstand ook zijn best doet om me ervan te overtuigen dat écht vieren gepaard gaat met dingen kopen, dingen eten en dingen drinken, is vieren voor mij in de eerste plaats stilstaan bij dankbaarheid, en erkennen dat mijn leven verrijkt is. Toen de kinderen kleiner waren, hadden we de gewoonte om tijdens het avondeten om de beurt iemand te bedanken:

“Ik bedank de boer die de aardappels verbouwde!”

“Ik bedank de meneer of mevrouw die de plastic zak bedacht waarin de aardappels in de supermarkt liggen!”

“Ik bedank de garagemonteur die ervoor zorgt dat de meneer of mevrouw van de supermarkt elke dag de winkel komt opendoen!”

Enzovoorts. Het erkennen van hoeveel mensen eraan bijdragen dat we kunnen zijn wie we zijn, zeg maar. En dat klopt in de leukemie-jaren zeker: ziek ben je niet alleen. En er bleek dagelijks iets te vieren. 

Dankbaar

Vieren hielp ons in de jaren van behandeling verbonden te blijven met het leven dat rustig voortkabbelt terwijl ziekte soms het uitzicht daarop ontnam. Temidden van alle heftigheid was er altijd wel iets waar ik dankbaar voor was, iets dat mijn dag deed oplichten. Iets om te vieren. Alle activiteiten die erop gericht waren om het leven van ernstig zieke kinderen wat te verlichten, alle deuren die open gingen, alle wachtrijen die we konden omzeilen (shoutout naar Villa Pardoes en De Efteling), alle kaarten die dag in dag uit binnenkwamen. En dag in dag uit: mensen in de zorg die dag in dag uit hun stinkende best doen voor de beste zorg.

Bezieling

Vorige week hield het Prinses Máxima centrum een informatie-avond met 3 sprekers die allen iets deelden over het ontstaan van kanker bij kinderen. Ik zat op afstand de hele avond aan de buis gekluisterd, vooral vanwege de bezieling die van het scherm afspatte. Ontroerd en dankbaar klapte ik aan het eind van de avond mijn laptop dicht. En weer open, want er moest me iets van het hart en ik schreef aan een van de sprekers: “Ik heb met ontroering en grote bewondering vanavond online naar jouw en jullie korte presentatie geluisterd. Onze zoon heeft twee keer leukemie gehad, en mij is later iets uitgelegd over veranderingen in het DNA waar jij ook over deelde. Hard werken voor me om het te kunnen bevatten, maar ik ervoer zoveel dankbaarheid voor het werk dat jullie doen met elkaar, de denkkracht en de creativiteit die in jullie onderzoek zit, dat ik dat even kwijt moest - dankjewel aan jou en jouw mensen voor het werk dat jullie doen.”

Vieren met anderen is het delen van hoe mijn leven verrijkt is door wat ze doen. En meer dan eens levert dat meer blijdschap, dankbaarheid en positieve energie op. En dat zijn, meen ik, ingrediënten van de brandstof waarmee we iedere uitdaging aan kunnen.

Christiaan

Christiaan Zandt blogt over zijn ervaringen als vader van Dorje die in oktober 2015 en in 2020 werd gediagnosticeerd met Acute Lymfatische Leukemie.