Anouk schrijft: Grote mensen problemen

Als veertienjarige leidde ik een onbezorgd leven. Het enige dat soms lastig was, waren mijn puberbuien die ik op mijn ouders botvierde. Ik kon mijn energie kwijt in topsport. Net als Danny had ik één grote passie; voetbal. We deden er alles aan om zo vaak mogelijk te kunnen trainen. School stond bij ons op nummer twee. Sporten was het allerbelangrijkste. Dat werd anders op het moment dat Danny de diagnose kanker kreeg… 

Nieuwe emoties

Ik werd overspoeld met nieuwe emoties, zoals angst, paniek, boosheid en intens verdriet. Dat wisselde per minuut en was met geen pen te beschrijven. Gevoelens die ik nog niet eerder gevoeld had en die in mijn beleving eerder hoorden bij ‘grote mensen’. Niemand kon me vertellen hoe ik ermee om kon gaan. In de boeken die ik daarover las stond dat deze gevoelens normaal waren en dat het ook normaal was dat ik niet wist wat ik ermee moest. Er zat niets anders op dan deze te aanvaarden. Ik kon deze gevoelens alleen met mijn ouders bespreken, omdat zij exact hetzelfde voelden op dat moment. Het was intens de wanhoop, het verdriet en de angst bij hen te zien. 

Gedwongen volwassen geworden

Onbewust werd ik gedwongen sneller volwassen te worden dan ik wilde.  Moeilijk vond ik het dat ik ineens anders was en met andere zorgen te maken kreeg dan leeftijdsgenoten. Ik zette mijn puberale gedrag opzij. Nu ik terug kijk hebben deze emoties en gevoelens mij ook iets gebracht. Ik ben me bewust geworden dat een gezond leven niet vanzelfsprekend is. Ik denk meer na bij de dingen die ik doe en probeer vooral dingen te doen die me energie geven in plaats van kosten. Daardoor kijk ik anders naar het leven als de meeste  leeftijdsgenoten. Dat ligt aan mij en niet aan hen. 

Minder eenzaam

Helpend is dat ik mensen tegen ben gekomen die hetzelfde hebben ervaren. Zo heb ik een lotgenoot leren kennen die een jaar voor mij haar broertje is verloren, waardoor ons rouwproces een beetje gelijk op loopt. (zie foto). Dat is voor ons allebei erg prettig. Met haar kan ik verbinding maken. Dit is ontzettend waardevol en maakt het rouwproces iets minder eenzaam.  

Anouks broer Danny overleed in 2019 aan een hersentumor. Ze hoopt dat andere brussen via haar blogs herkenning en steun vinden en voelen dat ze er niet alleen voor staan.