Anoniem schrijft: Het voelt vreemd om dit te doen

Toen ik zes was, kreeg ik na een lang traject van onderzoeken de diagnose leukemie. Op mijn achtste was ik klaar met mijn behandeling. Mijn ziekte heeft een groot deel van mijn basisschooltijd beïnvloed. Toen ik naar de middelbare school ging, besloot ik om met een ‘schone lei’ te beginnen. Ik wilde niet meer bekendstaan als 'dat kind dat kanker heeft gehad'. En eigenlijk heb ik dat vrij lang volgehouden.

Het voelt vreemd om dit te doen: openlijk praten over mijn verleden als ziek kind. Dat doe ik niet vaak. Eigenlijk nooit.

Een nieuwe start

Toch kwam er altijd wel iemand achter. Soms omdat ik het zelf vertelde, soms door andere omstandigheden. Als mensen bijvoorbeeld bij het zwemmen naar mijn littekens vroegen, maakte ik vaak een grapje – zoals zeggen dat ik was neergestoken – zodat ze er niet verder op in gingen. Eigenlijk heel ongepast, maar het werkte. Ik ben vaak verhuisd, wat me telkens een nieuwe start gaf. Maar helemaal achter me laten kon ik het nooit. Er was altijd wel iemand aan wie ik mijn verhaal vertelde, mijn ‘geheim’ deelde. Het is natuurlijk niet zo gek dat dit me niet volledig lukte.

Anders behandelen

Tijdens mijn studie kreeg ik een relatie. Natuurlijk heb ik ook mijn partner over mijn verleden verteld. Met mijn toestemming deelde zij dat weer met haar familie. Soms, als ik bij hen was, kwam het ter sprake. Daardoor begon ik steeds vaker over mijn verleden te praten met anderen dan alleen mijn eigen familie. Ik raakte langzaam gewend aan het idee dat mensen me niet anders behandelden als ze wisten wat ik had meegemaakt. Dit heeft me geholpen om mijn verleden steeds minder weg te stoppen.

 Ik raakte langzaam gewend aan het idee dat mensen me niet anders behandelden als ze wisten wat ik had meegemaakt.

Uiteindelijk leidde dit ertoe dat ik een tijdje geleden iets terug wilde doen voor die tijd. Misschien ook een beetje therapeutisch voor mezelf, wie weet. Daarom rond ik nu mijn studie af bij de Vereniging Kinderkanker Nederland. Tegelijkertijd merk ik dat ik nog niet te grote stappen wil zetten. Ik wil niet te veel met dit onderwerp bezig zijn en loop ook niet rond om overal te verkondigen dat ik vroeger leukemie heb gehad. Dat hoeft ook niet. Het gaat in kleine stapjes, en als het zo blijft als nu, is dat prima. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om.

 

(Naam is bij de redactie bekend)

Steun ons werk

  • Ouders, kinderen, jongeren en
    survivors blijven steunen
  • Werken aan betere zorg en nazorg
  • Kinderen steunen met de Kanjerketting

 

Ontvang als eerste handige tips en informatie

  • Op de hoogte van acties
  • Ontvang het laatste nieuws