Alinda Schrijft: Meer dan kinderkanker

Steeds vaker merk ik dat ik niet altijd op deze vraag zit te wachten. Ik snap dat kinderkanker onlosmakelijk aan ons gezin is verbonden, maar ik ben er wel aan toe om het wat meer naar de achtergrond te schuiven. En om het thema aan te spreken op de momenten dat ik dat wil. Zoals met deze blogs, of zoals nu in september, tijdens de Childhood Cancer Awareness Month, dan draag ik de gouden strik en wil ik er met liefde aan iedereen over vertellen.

Nijdig gevoel

Laatst merkte ik zelfs een nijdig gevoel bij mezelf toen iemand zei dat we veel hebben meegemaakt en dat dat wat met ons gedaan kan hebben. Toen dacht ik, dat is wel zo, maar ik vind niet dat we Noortje haar kinderkanker altijd de reden hoeven te laten zijn van huidige uitdagingen tussen Raoul en mij. Het is inmiddels bijna 3 jaar na de behandeling. Misschien had diegene wel gelijk maar ik wil het de reden niet meer laten zijn.

Het mag naar de achtergrond, maar ik voel ook een drang om een advocaat/promotor te zijn en er aandacht aan te schenken. Soms wil ik er niet aan denken, maar als ik in een gesprek merk dat ik het erin kan gooien, voel ik wel eens de kriebel om dat ook te doen.

Shockeren

Het is schipperen tussen de hoeveelheid aandacht die ik nog wil leggen op kinderkanker. Het mag naar de achtergrond, maar ik voel ook een drang om een advocaat/promotor te zijn en er aandacht aan te schenken. Soms wil ik er niet aan denken, maar als ik in een gesprek merk dat ik het erin kan gooien, voel ik wel eens de kriebel om dat ook te doen. Toch gaat de rem er dan vaak op en denk ik: “niet doen, dan denken mensen dat ik aandacht vraag”, “misschien shockeer ik mensen”. Alhoewel dat shockeren soms ook wel goed is om te doen. Ik ving eens een gesprek op waarin iemand vertelde het onzin te vinden, dat er steeds meer afleidende materialen komen, voor bij het bloedprikken van kinderen. Toen heb ik mijn mond niet gehouden en gezegd dat voor kinderen die heel vaak geprikt moeten worden dit juist heel fijn is!

Ik ben meer

Met mijn man Raoul heb ik hier ook over gesproken. Hij zei heel terecht dat je sommige mensen ook niet heel vaak ziet, dan willen ze je even vragen naar hoe het gaat. En dat snap ik ook. Het is fijn dat mensen het vragen en oprecht geïnteresseerd zijn. Maar ik wil ook over Laurie (Noortjes brus) vertellen, hoe trots ik op haar en haar creativiteit ben, ik wil vertellen over de energie die ik krijg van het tennissen samen met Raoul en dat we ons eerste toernooi hebben gewonnen. Over de leuke dingen op mijn werk, mijn volkstuin en andere gedachten die mij bezig houden op verschillende vlakken. En dan denk ik wel eens: ik ben meer dan de moeder van het meisje met kinderkanker.

Alinda Knijn blogt over haar ervaringen als moeder van Noortje (bijna 4). In mei 2022 werd een tumor in haar buik ontdekt. Inmiddels heeft ze haar behandeling afgerond. Ze schrijft om de emoties die daarmee gepaard gaan en gingen de ruimte te geven en anderen steun te bieden.