Willemarijn Schrijft: Geen succesverhaal

Ook de volgende woorden kwamen binnen:

'Ben ik genoeg

Ook als ik nooit meer het succesverhaal zal zijn

Wat als de pijn in mij een leven lang niet slijt

Is het dan goed?’

Perfecte plaatjes

Een succesverhaal ben ik niet. Nooit geweest ook. Want mijn verhaal gaat over kinderkanker. Over chronisch ziek. Over pijn om het 'anders zijn', om alles wat ik niet meer kan. Pijn om wat ik had willen zijn, maar nooit zal worden. Om mij heen zie ik de perfecte plaatjes en ik weet: ik hoor daar niet bij. Een beetje misschien, maar niet echt. Het is alsof mijn plaatje in snippers is gescheurd en met plakband weer gerepareerd. Alsof er snippers missen.

2023

Het jaar 2023 is bijna om. Ook deze bladzijden van het verhaal waren niet succesvol of perfect. Er waren bladzijden over mijn gezondheid die een stukje achteruitging. Over ziekenhuisbezoeken. Andere bladzijden vertelden over mijn werk: hoe pittig de verantwoordelijkheid van sommige taken was en hoe ik langzaam het plezier verloor. Er waren ook bladzijden die beschreven hoe ik vocht om mijn gezondheid te accepteren. Hoe ik dat perfect wilde doen, terwijl dat helemaal niet kan.

Er waren ook bladzijden met mooie, vrolijke of ontroerende fragmenten. Over het begeleiden van mijn leerlingen. Over vakanties. Over de fijne gesprekken met mijn psycholoog. Over het vieren van mijn 25e verjaardag. Soms waren het lange fragmenten. Soms maar korte zinnen, die echter zo mooi waren dat ik ze wil overschrijven en koesteren. Zoals die dag winkelen met mijn moeder en zus. Of onze hond die met zijn kop op mijn schoot in slaap valt. Een creatieve middag met twee vriendinnen. Die perfect gelukte, zelfgebakken taart. Sinterklaas vieren met familie. Het drinken van een latte. Getroost worden door muziek.

Sollicitatie

Eén van de mooiste bladzijden werd twee weken geleden toegevoegd. Ik had een sollicitatiegesprek. Er was een vacature vrijgekomen voor onderwijsassistent in een nieuwe taalklas in mijn woonplaats. Het is een baan waar ik al een tijdje van droom. Ik had een brief geschreven en werd uitgenodigd. Het gesprek verliep soepel. Toch was ik na afloop gespannen, omdat ik wist dat er veel sollicitanten waren. Ik sliep slecht en toen de volgende dag de telefoon ging, durfde ik nauwelijks op te nemen. Toen ik dat toch maar deed, kreeg ik het goede nieuws meteen te horen: ik was aangenomen!

Afscheid

Dat betekende ook dat ik mijn ontslag moest indienen bij mijn huidige baan. Vandaag was het tijd om afscheid te nemen van mijn lieve leerlingen. Ik vond het lastig, en vertelde hun dat eerlijk. Hun reacties waren:

‘Maar ik ben aan u gewend.’

‘Ik moet bijna huilen juf.’

‘Komt u wel weer terug?’

‘Ik wil een knuffel.’

‘Tot nooit.’ (Zei die stoere jongen met dat kleine hartje)

‘Bedankt voor de beste juf zijn.’

‘Ik wil nog een knuffel.’

Gewaardeerde juf

Ik ben geen succesverhaal. Niet het perfecte plaatje dat soms wordt verwacht. Maar wat ik blijkbaar wel was, was een gewaardeerde juf. En dat niet alleen. Ik was een trouwe vriendin. Hardwerkende collega. Geduldige patiënt. Lievelingsbaasje van onze hond. Enthousiast redactielid. De beste sollicitant.

Het nieuwe jaar

Ik ga het nieuwe jaar in. Nieuwe bladzijden met nieuwe uitdagingen, nieuwe pijn, nieuwe zegeningen. Dromend, vechtend, schrijvend, biddend, genietend, hopend.

En soms zal ik verliezen. Omdat het mag.

Willemarijn

Willemarijn kreeg op haar zevende leukemie en vijf keer een recidief, waarvoor ze is behandeld. Via haar blogs deelt ze haar ervaringen, om te laten zien waar ze nu staat en anderen herkenning en hoop te geven. 

 

*album Levenswoorden, ELINE