Wendy Schrijft: tijdelijk ondergeschoven kinderen

Toen onze Dean de diagnose Wilms tumor kreeg, was hij vijf. Zijn (half)zus was dertien op dat moment. De klap kwam bij haar net zo hard aan als bij ons. Voor een (beginnend) puber dubbel lastig om met dit nieuws te dealen en om te gaan met al die verschillende gevoelens. Als ze mee was naar het Prinses Máxima Centrum had de pedagogisch medewerker ook altijd oog voor haar en er was veel aanbod van 'brussenactiviteiten'. Ondanks dat ze daar geen gebruik van heeft gemaakt, was het voor haar en ons fijn dat er ook aan haar gedacht werd. Zo voelde het voor ons ook minder slecht als wij er niet of minder voor haar konden zijn. Zowel fysiek als emotioneel. .  

Geen keuze  

In verband met co-ouderschap is ze afwisselend bij ons en bij haar moeder. In de weken dat ze bij ons was, en Dean in het ziekenhuis, kozen ik en mijn partner ervoor niet altijd beide mee te gaan en ook bewust voor haar thuis te blijven. Zo kreeg zij in deze moeilijke tijd toch wat persoonlijke aandacht. We beseffen ons allebei dat we haar zeker tekort hebben gedaan in deze tijd, maar een andere keuze was er niet. Dit voelde soms als falen.  Daarnaast hebben de opa's en oma's, haar vrienden en vriendinnen en onze vrienden en andere familieleden ervoor gezorgd dat ze er voor haar waren wanneer wij dat niet konden. Ons voordeel was dat we het konden benoemen en uitleggen waarom en wanneer we er minder voor haar waren. Ook al begreep ze het, ze had het er toch ook lastig mee. Ik kan mij voorstellen dat kleinere kinderen dit lastiger te begrijpen vinden of op een andere manier met gevoelens omgaan.  

We beseffen ons allebei dat we haar zeker tekort hebben gedaan in deze tijd, maar een andere keuze was er niet.

Doorheen geslagen 

Ondanks deze pittige tijd heeft ze het erg goed gedaan op school. Het leek zelfs een beetje of ze zich daar bewust extra op gericht heeft om misschien wat minder aan de situatie te denken. Wij vinden het ontzettend knap hoe ze zichzelf hier doorheen heeft geslagen. Mijn partner is toen bewust met haar alleen op mini-vakantie geweest en ze is op kamp geweest. Zo hoefde ze als puber en als persoon minder  te missen en was er ook voor haar de zo belangrijke tijd voor ontspanning en voor haarzelf.  

Big Sis 

Er waren mensen die kaarten stuurden naar zowel Dean als zijn zus. Mooi om te zien hoe zij beseffen hoe lastig het is voor een gezin om in deze situatie te zitten. En dan nog eens een gezin wat maar de helft van de tijd 'compleet' is. Gelukkig leven we in een moderne tijd waarbij telefoons niet weg te denken zijn en kon ze ook in de weken wanneer ze bijvoorbeeld bij haar moeder was of naar school moest (beeld)contact hebben met haar broertje. Dean haalde veel vreugde uit de tijd die hij met haar in het ziekenhuis kon doorbrengen en wilde haar alles laten zien. Zijn grote zus was zijn steun en toeverlaat tijdens de lange ziekenhuisdagen waarbij hij papa en mama wel genoeg had gezien.  Nu kunnen ze weer ‘gewoon’ broer en zus zijn en samen hun favoriete spelletjes spelen. 

Ik wil alle 'brussen' hiermee een hart onder de riem steken. Jullie doen het super! Uiteraard Dean zijn grote zus in het bijzonder. Je bent en blijft een kanjer!  

Wendy, mama van Dean (7 jaar)

---

Wil jij over bovenstaand thema van gedachten wisselen? Neem dan contact op met Vereniging Kinderkanker Nederland via info@kinderkankernederland.nl of bel naar 030 - 242 29 44.