Nicolette Schrijft: De Club waar je geen lid van wilt zijn

Ontwerp afbeelding: Marit van Neer. In de hartjes en vlinders verschenen tijdens het seminar alle namen van de kinderen die herdacht werden.

Terug naar die plek. Die vertrouwde, gevreesde plek. De route die onze auto inmiddels zelf zou kunnen rijden. ‘Kijk, de regenboogbrug ligt er mooi bij vandaag’, zei jij dan. De eeuwige optimist. Vandaag liepen we met z’n tweeën door de gangen en we slikten. Gelukkig mochten wij door naar een ander deel van het gebouw, weg van het ziekenhuis, op naar het seminar ‘Vormgeven aan rouw’ van Vereniging Kinderkanker Nederland.

Vormgeven aan rouw

Het was fijn om in het donker te zitten, in een grote zaal, een beetje achterin, kijkend naar het podium waar verhalen waren, mooie muziek en echte gesprekken. Langzaam voelde ik de spanning zakken, in mezelf en ik vermoed ook bij anderen.

Hoe geef je vorm aan rouw als je kind is overleden? De overkoepelende vraag van de middag. Ik wilde best antwoorden, maar de vraag overspoelde me ook. Gelukkig werd deze grote vraag in stukjes verdeeld. Met ervaringsverhalen, voorbeelden, rituelen en kleinere vragen aan de zaal waarin meer dan 100 mensen zaten. Allemaal (bonus)ouders, (stief)brussen en naasten waarvan een kind is overleden aan kanker, sommigen pas tien weken geleden, anderen al meer dan tien jaar geleden.

Rake vragen

Er werden vragen gesteld, vragen waarvan je hoopt dat die vaker gesteld worden. In gesprekken op het werk, met vrienden. Want je wilt zo graag vertellen, vertellen en nog eens vertellen. Over hem, over wat je hebt meegemaakt, de laatste dagen, wie hij was, wat hij leuk vond. Weg van de klassiekers als ‘Hoe gaat het nu met je?’ en ‘Ben je alweer aan het werk?’. Het is zoveel fijner om na te denken over vragen als ‘Welk voorwerp hou je heel dicht bij je?’ en ‘Welke gewoonte hou je vast ondanks dat je kind er niet meer aan meedoet?’ Er werd volop gedacht en gedeeld vanuit de zaal.

Het is zoveel fijner om na te denken over vragen als ‘Welk voorwerp hou je heel dicht bij je?’ en ‘Welke gewoonte hou je vast ondanks dat je kind er niet meer aan meedoet?’ Er werd volop gedacht en gedeeld vanuit de zaal.

Het behang mag er niet af

‘Spullen hebben traagheid nodig.’ Dat vond ik zo’n goede opmerking. Nee, dat behang mag er nog niet af. Die kleding moet nog blijven liggen. En in ons geval: het hele huis moet vol blijven staan met al die LEGO-bouwwerken die jij het afgelopen jaar hebt gebouwd. Papa laadt ook je telefoon nog steeds op. Je hebt weliswaar geen abonnement meer, maar in allerlei groepen in de virtuele wereld ben je er nog steeds.

Gedeelde smart

Nee, gedeelde smart is geen halve smart. Want het verdriet en de rouw wordt er niet minder om. Het is echter wel troostend om verhalen en voorbeelden van anderen te horen. Nee, hier zegt niemand dat ze het verdriet een ‘plekje hebben gegeven’, wel krijgen verhalen, foto’s, schuldgevoel, spijt, twijfels een plek en dat is waardevol.

Lichtjes blijven zien

Nynke Sietsma las voor uit haar boek over het verlies van haar vierjarige zoon Berend. ‘Ik heb de gordijnen maar weer opengedaan, lieverd. Ik wil niet langer in het donker zitten, ik wil zo graag dat er weer licht komt… Jij was ook licht. Je bent niet alleen van liefde gemaakt, ook van licht. Je gaf dat door aan ons, het is alsof je bij ons allemaal een lichtje hebt aangedaan toen je er was. Ik zal mijn best doen om dat lichtje te blijven zien als het donker is.’

Ik brak het tweede pakje zakdoeken aan.

Nicolette is getrouwd met Scott, ze wonen in de Betuwe met hun twee labradors Mick en Max. Ze zijn de ouders van Roef, die voor altijd zestien blijft.