Karin Schrijft: worstelen aan de zijlijn

Ze was 16 op dat moment. Net gestart met een nieuwe opleiding tot pedagogisch medewerkster. Superleuk, ze treedt in mijn voetsporen. School ging zonder problemen en ook haar stage liep op rolletjes. De eerste gezondheidsproblemen speelden op. Als ouders bleven we Nienke stimuleren en dachten dat de puberteit deze problemen veroorzaakten. Moe zijn, je soms niet lekker voelen, een onverklaarbare pijn in haar rug....Tot bleek dat ze de ziekte van Hodgkin had. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik niets heb gemerkt. Ik had het gevoel dat ik haar niet serieus had genomen en heb haar daar ook mijn excuses voor aangeboden.

Tranen

Tijdens het ziekzijn veranderde het gedrag van Nienke. Het ene moment wilde ze mijn hulp, bijvoorbeeld bij haar eigen verzorging, het volgende moment stootte ze me af. Zo verwarrend vond ik dat. Ik wilde het liefst 24 uur per dag bij haar zijn, haar helpen bij alles.
Dit heeft de nodige tranen gekost, vooral bij mij. Omdat ik het gevoel had dat ik er niet voldoende mocht en kon zijn voor haar. Gelukkig waren er gesprekken met het medisch maatschappelijk werk waar wij als ouders veel aan hebben gehad. Ze vertelden dat dit een normale reactie is bij pubers die ziek zijn, omdat ze zich ook willen losmaken van hun ouders.

Recent, toen  haar iets wederom niet lukte omdat ze veel last heeft van de late gevolgen van kinderkanker, probeerde ik haar op te beuren. Door tegen haar te zeggen dat ze juist trots moest zijn op wat haar nu wel lukt. Dat viel verkeerd....

Wijze dochter

Ik schreef updates voor een beperkte kring en liet deze altijd aan Nienke lezen voor ik ze verstuurde. Soms was Nienke het echt niet eens met de inhoud en paste ik deze aan. Nadat Nienke de Bloemenkraal kreeg had ik opeens een hele wijze dochter. Met soms hele wijze woorden en rake vragen die je bij een  achttienjarige niet zou verwachten. Maar ook recht voor zijn raap, en dat is soms heel confronterend. Recent, toen  haar iets wederom niet lukte omdat ze veel last heeft van de late gevolgen van kinderkanker, probeerde ik haar op te beuren. Door tegen haar te zeggen dat ze juist trots moest zijn op wat haar nu wel lukt. Dat viel verkeerd....en dat heeft indruk op mij gemaakt.

Struggle

Nienke liet mij zeer duidelijk merken dat het allemaal niet zo positief is als ik het soms doe lijken. En dat ik moet stoppen het allemaal om te draaien naar het positieve. En natuurlijk zie en weet ik dat ook. Ik zie elke dag de struggle die ze voert tegen onder andere de chronische vermoeidheid. En ik zie de negatieve gevolgen daar ook van in. Maar als moeder, vanuit mijn moedergevoel wil ik alles zo positief mogelijk maken voor mijn kinderen. Ik denk dat Nienke in een rap tempo ouder heeft moeten worden. En dat wij samen misschien wat stapjes hebben gemist die een andere moeder met haar puber wel doormaakt. Ik zit in de beschermmodus en moet dat los gaan laten. Mijn dochter, onze dochter, is een sterke, wijze meid die heel goed weet wat ze wil en wat ze kan. Een doorzetter die niet opgeeft. Bezig is met haar opleiding, zodat ze straks haar diploma in ontvangst kan nemen en kan gaan doen wat ze het liefst doet; met kinderen werken. Tot die tijd spring ik in waar nodig en bied hulp waar nodig. Maar oei, wat is het soms moeilijk om haar te zien worstelen en aan de zijlijn te staan. 

Karin Bloemheuvel 

Karin is getrouwd met Jan en de trotse moeder van Michael (20) en Nienke (18). Op 10 maart 2023 kreeg Nienke de diagnose lymfeklierkanker. Vanaf dat moment is haar en hun leven op veel vlakken ingrijpend veranderd.