Kan'ker over schrijven: Ik wil weer kaasbollen

De normaalste ochtend van mijn leven

Een hard en schel geluid dringt mijn vredige binnenwereld in. Twee hoge tonen wisselen elkaar af, de een nog iets nijpender dan de ander. Hoog, laag, hoog, laag. Het wordt steeds harder. Mijn oren staan weer aan, en stuwen mijn bewustzijn naar het oppervlak. Het laaluu geluid gaat steeds sneller, de bron lijkt wel mijn kant op te komen. Wat zou er aan de hand zijn? Ik wurm mijn arm uit zijn warme schuilplaats en steek haar door de koude lucht heen. Ze slaat lomp in het rond richting het kastje naast me, raakt ‘bam’, en laat het geluid doen stoppen. Voor eventjes. De ambulance is verdwenen en mijn arm glipt zo snel als ze kan weer terug naar veiligheid. Mijn lichaam is nog slaapwarm en ik hoop dat ik nog even terug kan keren naar de fijne plek . Net als mijn bed weer onder me lijkt te verdwijnen en ik weg zak in die heerlijke eindeloze val naar dromenland blèrt de echte wereld opnieuw. Dit keer doe ik de wekker echt uit: klaar met snoozen. Ik sleep mezelf uit bed en kleed me aan. Mijn tas staat schuin tegen de muur en glijdt langzaam onderuit. Ik grijp haar en zwaai ‘m over mijn schouder. Ik dender de trap af met het onregelmatige huppeltje dat ik altijd maak, mijn moeder kan mijn loopje op de trap onderscheiden van die van mijn broertje: twee luide dreunen, even rust en dan weer twee snel achtereenvolgende bonzen. Ik herken die van haar overigens ook uit duizenden. Ik gooi mijn tas op de grond, smeer een boterham, pak mijn tas in, poets mijn tanden, ritsel mijn sleutel uit het mandje en trek de deur achter me dicht. Terwijl ik naar de schuur loop ga ik in gedachten de komende dag bij langs. Het eerste en tweede uur is een blokuur. De lessen van Mevrouw Thieles zijn niet bepaald interessant, maar het is wel altijd gezellig met de meiden die ook wiskunde B hebben. Eenmaal op de fiets steek ik de drukke autoweg over, en zie ik in de verte een klein roze stipje opdoemen. Het stipje wordt steeds groter en verandert in mijn beste vriendin en haar roze jas. Ze haakt bij me aan als ik ter hoogte van haar ben. De voorzichtige voorjaarszon warmt mijn gezicht lichtjes en wakkert een stukje geluk in mij aan dat zich de hele winter koest hield.

‘Hebben we een beetje zin in anderhalf uur goniometrische functies op deze mooie morgen, Mart?’

‘Och, ik zou niks liever willen man.’

Ik zou niks liever willen

Het is april 2022 en: ‘ik zou niks liever willen man’. Ik zou niks liever willen dan nog een keer door de gangen van de middelbare school lopen, net te laat voor de bel. Ik zou niets liever willen dan kaasbollen eten van de Jumbo. Ik zou niks liever willen dan nog een pauze houden in het lokaal van onze wiskundedocent, die duidelijk de tijd aan het uitzitten is tot zijn pensioen en het daardoor net wat minder nauw neemt met de schoolregels. Ik zou niks liever willen dan in het opslaghok schuilen voor Meneer Hardt die door de gangen patrouilleert tijdens de pauzes, want ‘de pauze vier je beneden!’. Ik zou niks liever willen dan janken bij mijn mentor omdat ik bang ben dat ik mijn eindexamens niet haal, en dat hij me dan troost en moed inspreekt. Ik zou niks liever willen dan chocoladetaart kopen in WKC (winkelcentrum) voor mijn verjaardag en die dan in stukjes snijden met een geodriehoek. Ik zou niks liever willen dan de irritant plagerige grapjes van Meneer Tims over dat korfbal geen echte sport is. Ik zou niks liever willen. Ik zou niks liever willen dan voorspelbaarheid en het gemak van mijn vroegere bestaan. En dat ik het niet allemaal zelf hoef uit te zoeken, hoe het moet: het leven na kanker.

Marte schrijft tweemaandelijks over haar leven als jongere die botkanker heeft (gehad).  

Meer weten over hoe het is om jong te zijn met kanker? Volg dan LEF jong en kanker via instagram.