Jacky Schrijft: Lotgenoten

Sinds drie jaar ben ik verbonden aan VOX, het survivornetwerk van Vereniging Kinderkanker Nederland. Ik leerde de vereniging kennen via de website, waar ik blogs schrijf over mijn ervaringen. Begin dit jaar besloot ik voor het eerst deel te nemen aan een activiteit: niet een paar uurtjes, maar meteen een heel weekend - speciaal voor dertigers en veertigers die, net als ik, als kind kanker hebben gehad.

Kat uit de boom

Ik ben iemand die eerst de kat uit de boom kijkt. Niet alleen om de sfeer te peilen, ook omdat ik door de behandelingen onder andere mijn kaak en gehemelte mis. Dat beïnvloedt mijn spraak. Dat maakt spontaan een gesprek aangaan soms lastig. Dus wacht ik liever even, tot het moment juist voelt.

Langzaam druppelden steeds meer mensen binnen bij het verzamelpunt. Al snel merkte ik dat velen elkaar al kennen en makkelijk met elkaar in gesprek raken. Ik observeer. En ik word best een beetje emotioneel bij het besef dat we allemaal als kind zijn geconfronteerd met die heftige ziekte die diepe sporen nalaat.

'Ik word best een beetje emotioneel bij het besef dat we allemaal als kind zijn geconfronteerd met die heftige ziekte die diepe sporen nalaat.'

Gedeeld gevoel

Het leven gaat door, ja - maar zo’n ervaring laat je niet los. En wordt vaak niet echt begrepen door de buitenwereld. Ik bedoel niet dat mijn omgeving er niet voor openstaat. Maar zij kunnen zich simpelweg niet verplaatsen op de manier waarop lotgenoten dat wél kunnen. Bij lotgenoten is dat anders. Het is een gedeeld gevoel, een herkenning.

Dat is wat dit weekend mij vooral duidelijk maakte: het samen delen van emoties, het herkennen van elkaars gevoelens, het uitwisselen van tips en ervaringen. Het weekend heeft me laten inzien hoe betekenisvol deze vereniging is. Vooral om je verbonden te voelen, om te merken: ik ben niet de enige.

Jacky

---

Wil je ook een keer deelnamen aan een activiteit en anderen ontmoeten die hetzelfde hebben meegemaakt? Check dan onze agenda!