In de media: Hoe muziek de 13-jarige Niek telkens weer erdoorheen sleepte tussen de chemokuren door

Hij weet het nog als de dag van gisteren. Hij had pijn in zijn been. "Een beetje groeipijn dachten papa en mama en ook de dokter, maar het ging maar niet over", zegt Niek. Hij is dan acht jaar. Uiteindelijk gaan ze het ziekenhuis in voor een foto en daar zien ze iets dat er niet hoort.

Een tumor in zijn been. Kwaadaardig. Chemo in het gespecialiseerde Prinses Máxima Centrum in Utrecht volgt. Hondsberoerd wordt hij daar iedere keer van. Steevast moet hij een weekje naar het ziekenhuis. Eenmaal opgeknapt en net weer naar school staat de volgende chemo voor de deur. Halverwege de reeks van chemo's moet Niek ook een operatie ondergaan. In zijn linkerbeen wordt het bot vervangen door een inwendige groeiprothese.

Samen dansen met een verpleger 

"Ik luisterde heel veel naar ‘Hoe het danst’ van Marco Borsato en Armin van Buuren. Gewoon omdat ik het een mooie melodie vind en een mooie tekst", zegt Niek. Hij danst er vlak na zijn operatie zelfs op met een verpleger. Even helemaal weg van het ziekzijn.

Dat muziek zo belangrijk is, tijdens het ziekzijn en daarna, dat weten ze bij de Vereniging Kinderkanker Nederland maar al te goed. Met een benefietconcert waaraan naast zangeres Meau ook rapper Typhoon en zanger Alain Clark meewerken, willen ze aandacht vragen voor de rol van muziek. Dat gebeurt in samenwerking met Stichting Muziekids en het Conservatorium van Amsterdam.

En Niek is erbij. Hij gaat zingen en een solo blazen op de trompet. Samen met zangeres Meau en met twintig lotgenoten. Kinderen die, net als Niek, kanker hebben of hebben gehad. Samen staan ze dinsdagavond op het podium van het Koninklijk Concertgebouw Amsterdam.

Zenuwachtig is hij niet. Ook niet een klein beetje. Sterker nog: "Het podium is mijn thuis", zegt Niek (13) zonder enige twijfel. Hij vindt het heerlijk om muziek te maken. Hij doet het al jaren en het helpt hem door moeilijke tijden.

Klaar met ziek zijn

Tijdens workshops op het conservatorium hebben Niek en de andere kinderen een aantal nummers geschreven en gerepeteerd. ,,We zingen iets over engelen", zegt Niek die de inhoud van het lied verder voor zich houdt. Samen zijn met lotgenoten en praten over wat ze hebben meegemaakt vindt hij fijn. "Het is gewoon wat makkelijker uit te leggen allemaal.”

En toch was het voor Niek ook wel een reden om te twijfelen of hij mee zou doen vertelt zijn vader Koen Koster. ,"Door dit optreden wordt hij veel herinnerd aan de tijd van ziek zijn. Dat is heel lastig voor hem.” Eigenlijk als in het nummer van Jochem Meijer: ‘zin in de lente’ waar hij ook helemaal gek van is. Dat lied begint met de tekst: 'Ik ben klaar met het ziek-zijn, met moe en niet meer fit zijn. Ik ben klaar met witte jassen en mijn leven aan te passen.'

Veel lucht nodig om trompet te spelen

"De muziek komt voor Niek op nummer één en daarom heeft hij uiteindelijk besloten om het toch te doen", zegt vader Koster. Zijn trompetsolo, daar heeft hij eigenlijk wel het meeste zin in. Al jong ziet hij zijn vader blazen en toen wilde hij dat ook. ,,Er komt zo'n mooie warme klank uit een trompet", zegt Niek. Tijdens zijn ziekbed kon hij niet spelen. ,,Je hebt er veel lucht voor nodig. Dat had ik niet, maar nu wel weer.”
Niek heeft trompetles en repeteert regelmatig. Daarnaast probeert hij wat teksten voor liedjes te schrijven. Ook al zit hij pas in de eerste van de middelbare school, één ding staat als een paal boven water: ,,Ik wil later naar het conservatorium en op het podium staan", zegt Niek.

Zie hier een kort filmpje waarin Niek een stukje trompet speelt. 
 

Dit artikel is verschenen in De Gelderlander op 6 mei 2024 en geschreven door Monique Rademaker.