- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Alinda Schrijft: Ode aan de vrijwilliger
Ik kan me nog goed het moment herinneren. Ik zag een filmpje sop de tv in Noortjes ziekenhuiskamer. Verteld werd hoe het Prinses Máxima Centrum (PMC) tot stand is gekomen; mede door héél veel vrijwilligers! Dikke tranen over mijn wangen. Hartverwarmend vond ik het, dat zoveel mensen onbaatzuchtig hier aan hebben bijgedragen. Ook voelde ik de pijn van de confrontatie dat wij als gezin daar gebruik van moesten gaan maken.
Het verhaal van de tv werd onze nieuwe werkelijkheid. En dat is een gevoel dat mij nog steeds weleens kan overvallen. Toen ik laatst bijvoorbeeld in de bioscoop zat en er een reclame voor KiKa voorbij kwam, of een aflevering van ‘het perfecte plaatje’ waarbij ze mensen fotografeerden met de littekens van kanker. Dan voel ik weer even die steek in mijn hart en krijg ik waterige ogen.
De afgelopen jaren ben ik vrijwilligers nog meer gaan waarderen. Het is een warme gedachte dat zij vrijwillig hun tijd besteden om iets te kunnen betekenen voor ons. Als je aan mij vraagt, ‘wanneer heb je het weleens moeilijk gehad de afgelopen jaren?’ Dan is dat een paar keer geweest op een moment dat wij iets konden doen dankzij een vrijwilliger.
Ongegeneerd op een drumstel slaan
Bijvoorbeeld bij de studio van Stichting Muziekids. Deze studio staat vol met alle denkbare instrumenten en vriendelijke en kundige vrijwilligers die er zijn om je uitleg te geven of om muziek aan te zetten zodat je lekker kan dansen of mee kan zingen door een echte microfoon. Dit is voor kinderen heel leuk, maar ook voor ons als ouders. Ik zie onze meiden er altijd genieten, maar vind het zelf stiekem ook leuk om eens ongegeneerd op een drumstel te slaan.
En de Make-a-wish kamer was tijdens Noortjes opnames vooral voor haar brus Laurie erg fijn. Hier kon ze, samen met een van ons, lekker knutselen onder begeleiding van een vrijwilliger in een ontspannen sfeer die je even liet genieten in plaats van te zorgen. Even aandacht alleen voor haar.
Steun in de rug
Ook tijdens onze overnachtingen in de verschillende Ronald McDonald Huizen waren er vrijwilligers. Zij zorgden ervoor dat we konden landen, welkom werden geheten en dat er altijd iemand was voor een praatje of een praktische vraag.
En laat ik niet de Vereniging Kinderkanker Nederland vergeten. Waar vele (ervaringsdeskundige) vrijwilligers op verschillende manieren iets betekenen voor kinderen, ouders en families die met kinderkanker te maken hebben. De vereniging waardoor we af en toe als gezin fijne uitjes mogen maken als steun in de rug. En waar ik nog steeds met veel voldoening vrijwillig mijn blogs voor schrijf. Waarmee ik hoop, ook al is het er maar één, anderen tot steun te zijn.
Vervelende dingen vergeten
Tot slot ons meest recente contact met vrijwilligers. Dit was afgelopen september tijdens Dolle Dingendag, georganiseerd door de Stichting Kinderoncologische Vakantiekampen (SKOV) die bestaat uit vrijwilligers. We mochten een dag uit in pretpark Julianatoren. Deze dag is speciaal voor gezinnen met een kind in of na behandeling van kanker. En tijdens deze dag kijken we er als gezin naar uit om met elkaar weer even te genieten en de vervelende dingen te vergeten. We zijn onwijs verwend met meer eten en drinken dan we op konden. Maar vooral geen vragen, alleen genieten met elkaar.
Ik denk dat er nog veel meer te schrijven valt over vrijwilligers. Maar ik sluit hem graag af met twee laatste zinnen.
‘Lieve vrijwilliger, bedankt dat jij er bent. Je bent goud waard en maakt een groot verschil voor een ander!’
Alinda
Alinda Knijn blogt over haar ervaringen als moeder van Noortje (2). In mei 2022 werd een tumor in haar buik ontdekt. Inmiddels heeft ze haar behandeling afgerond. Ze schrijft om de emoties die daarmee gepaard gaan en gingen de ruimte te geven en anderen steun te bieden.
