Over verlies: het verhaal van Arie

Het leven van Arie Vermeer (70)kabbelde rustig voort met plussen en minnen tot de dag van de diagnose. ’Van het ene op het andere moment was het pas op de plaats. Toen we hoorden dat Nienke kanker heeft, hadden we eigenlijk allemaal kanker…Haar omgeving, haar familie, haar vrienden, kennissen….ze leden allemaal met haar mee. Ons leven stortte ook in.’

‘Verder van mijn bed’

Arie heeft dertig jaar op een begraafplaats gewerkt en al veel meegemaakt. ‘Ik deed daar van alles, zoals het maken en sluiten van graven, rouwdiensten begeleiden, er zijn voor iedereen. Ik deed mijn werk met een opgebouwde routine. Het moest telkens goed zijn. Een begrafenis kun je maar één keer doen. Ik was er altijd voor de naasten. Maar daarmee heb ik een bepaalde houding ontwikkeld waardoor ik moeite heb met het uiten van mijn emoties. De begrafenissen van kinderen kostten mij altijd meer moeite, maar dat voelde vaak wel als “ verder van mijn bed”. Toen bleek dat mijn kleindochter kanker had kwam verdriet ineens heel dichtbij.’ 

Ik loop met haar mee

Arie wil Nienke graag helpen door met haar te praten, maar heeft het idee dat praten niet echt helpt. ‘Door de generatiekloof zijn onze werelden en denkwijzen verschillend. Dat maakt diepgang in onze gesprekken lastig. Daarom ben ik liever het luisterend oor en probeer ik haar te helpen door gewoon te doen, met haar mee te lopen. Ik kan niets anders doen dan er voor haar zijn en klaar te staan. Naar mijn dochter uit ik me ook niet zo vaak, ik denk omdat ik iets van mezelf in haar herken. Ik spring bij waar nodig, maar wil niet uitgebreid praten over alles wat er gebeurd. Ik ben gewoon niet zo’n prater.’

‘Door de generatiekloof zijn onze werelden en denkwijzen verschillend. Dat maakt diepgang in onze gesprekken lastig. Daarom ben ik liever het luisterend oor en probeer ik haar te helpen door gewoon te doen, met haar mee te lopen.'

Veel bezig met dit alles

Arie laat zijn emoties liever toe in stilte. Het helpt hem bijvoorbeeld om alles van zich af te schrijven. ‘Het maakt niet uit hoe vaak. Soms kom ik meerdere losse briefjes tegen waarop ik eigenlijk hetzelfde heb geschreven. Ik bewaar deze briefjes en kom tot de conclusie dat ik eigenlijk best veel bezig ben met dit alles. Want ook al ben ik opa, ik word elke dag met de ziekte van Nienke geconfronteerd. Regelmatig pak ik mijn fiets en camera en vertrek richting het bos. Voorheen ging ik dan naar de vogelhut met de intentie om zoveel mogelijk vogels vast te leggen op de gevoelige plaat. Nu zit ik daar soms een paar uur en laat alles wat er is gebeurt de revue passeren. Ik haal kracht en energie uit de stilte, en soms ook juist door de stilte te verbreken. Met een goed stuk muziek op een hoog volume. Toch heb ik ervaren dat dit alles niet altijd helpt. Dan word ik overvallen door een huilbui, meestal als ik alleen ben. Dat moet er dan gewoon uit en dat werkt bevrijdend op z’n tijd. Maar omdat ik van nature als binnenvetter moeilijk mijn emoties uit is dit best lastig soms….’

De bel luiden

Na een half jaar met veel ups en downs rond het gezin van Arie’s dochter, schoonzoon, kleinzoon en kleindochter, rondde Nienke op 15 augustus haar behandeling tegen lymfeklierkanker af. ‘We mochten getuige zijn van de bel die zij mocht luiden bij de oncoloog die vertelde dat de scan aangaf geen problemen meer te zien. Onze vreugde is ongekend, wat een vreugde, wat een geluk! Onze aanwezigheid tijdens de ‘Ketting van Ballonnen die week heeft ervoor gezorgd dat ik deze periode kon afsluiten en een stuk ervan kon verwerken. Karin en mijn kleinzoon fietsen een paar etappes mee. Bij de start van de eerste rit, naar Ede, wilden mijn vrouw Fia en ik de groep uitzwaaien en wat foto’s maken. Uiteindelijk hebben we de hele rit gevolgd en onderweg foto’s en filmpjes gemaakt. En aan het eind van die prachtige week, tijdens de aankomst bij het Prinses Máxima Centrum, waren we er ook bij. Dat zullen we niet snel vergeten. De emoties die los kwamen bij meerderen, de ontlading van de deelnemers die met hun ziektegeschiedenis deze prestatie neer hebben gezet greep me zeker aan!’ 

‘Wat nu volgt is een einde aan een indrukwekkende periode, waarbij kanker ineens heel dichtbij kwam. Nu proberen we allemaal om er weer een “ gewoon” leven van te gaan maken. We zijn blij en dankbaar dat we tot dusver zijn gekomen, met ons allen, samen.’ 

Tekst en interview: Karin Bloemheuvel