Marcio Schrijft: Ik wilde ‘gewoon’ zijn

Als ik daar dan in de wachtkamer zit, gaat mijn blik automatisch schuin naar achteren. Elke keer weer. Daar door die ramen zie ik een kamer precies zoals die was toen ik mijn chemo's kreeg.
Eén van de weinige oude delen in het Radboud dat nog niet afgebroken is. Een saaie kamer met bruine radiatoren, oude bedtafeltjes en de lamp die met een touwtje te bedienen was. Stoffige jaloezieën tegen het raam naar de volgende kamer. Ruwe lakens en dekens die te warm zijn als ze op je liggen, maar waar het te koud is zonder. Ik zie mezelf er dan weer liggen. Huilend, lachend en meestal slapend. Dit is precies wat de psycholoog met mij wil bereiken. De herinneringen ophalen. Daarbij kijkend bij welke herinnering de meeste emotie zit. Keer op keer beleven zodat de emoties minder heftig worden.

De emotie in

Ik lees bij elk bezoek een stukje van mijn persoonlijke verhaal. Hierbij ga ik er vaak vlug doorheen zodat ik minder de emotie in ga. Ik word dan teruggefloten en de psycholoog zegt dan dat ik meer de details in moet.  Enerzijds wil ik het verwerken, anderzijds heb ik helemaal geen zin in al die emoties. Ik wilde toch "gewoon" zijn? Waarom zit ik hier dan. Toch lukt het me niet meer. Al die jaren waarin ik alles weggestopt heb, komen er nu veel harder uit. Ik huil terwijl ik stukken van mijn verhaal voorlees. Sommige stukken lees ik weer wat makkelijker. Dat wekt minder emotie op. Juist die stukken die ik moeilijk vind lees ik keer op keer.

Paniekaanvallen

Waar ik vroeger de nuchterheid zelve was bij onderzoeken, raak ik nu in paniek bij een voor mij normaal gesproken simpele handeling zoals bloedprikken. Mijn angsten die ik vroeger weg stopte, om mij tijdens de behandelingen groot te houden, krijgen nu de ruimte. Dit kent mijn lichaam niet waardoor dit resulteert in paniek. Alles wat ik nu in 4 maanden tijd naar boven heb gehaald heeft mij tot nu toe vooral paniekaanvallen gebracht. Naar het schijnt, een normale reactie op zo'n groot trauma. Toch heeft het mij doen twijfelen of ik er goed aan gedaan heb. Ik heb op een dieptepunt gezeten waarbij ik vooral lichamelijke klachten kreeg en bang was weer kanker te hebben. Ik zag mijzelf als een oude man, zag geen toekomst meer en dacht niks meer te kunnen. Zelfs het leven hoefde van mij niet meer en ik had spijt hiermee te zijn begonnen. Gelukkig ben ik hier een heel eind uit gekomen.

‘Ik heb niemand nodig’

Over twee weken begin ik met de EMDR sessies. Hier zie ik erg tegenop. Toch heb ik aangegeven nu door te willen zetten. Ik wil van deze emotionele lading af. Ik heb altijd geprobeerd alles bij mezelf te houden. " Ik heb niemand nodig" was mijn motto. Diep van binnen weet ik dat die “niemand”, júist “iemand” is die ik het hardste nodig heb. Mijn trauma zal altijd een deel van mij blijven. Maar misschien wordt het in de toekomst beter te dragen. Als je net zoals ik denkt dat je het wel alleen kan, denk dan aan wat Klaas van der Eerden ooit zong:

"Ik ben van niemand
Niemand is van mij                 
Niemand is m’n maatje
En niemand maakt me blij
Niemand is m’n vriend
Niemand geeft me raad
Ik heb niemand nodig
Niemand die met me praat
Soms als ik echt alleen ben
Zonder niemand om me heen
Ben ik radeloos ten einde
En voel ik mij alleen
Maar gelukkig ben ik van niemand
En niemand is van mij
Niemand is m’n maatje
En niemand maakt me blij
Niemand is mijn vriend
Niemand geeft me raad
Niemand is mijn trouwe kameraad."

 

Marcio Nouwens

Marcio kreeg in maart 1999 de diagnose Nasopharynx Carcinoom (neus- keelholtekanker) en is daarna behandeld met chemotherapie en bestraling. In februari 2000 werd bij Marcio een recidief ontdekt; een tumor in zijn linkerschouder. Hij werd geopereerd en kreeg opnieuw chemotherapie. In september 2000 was hij klaar met de behandeling.