Karin Schrijft: Werken en zorgen, hoe doe je dat?

In die periode zat ik deels in de Ziektewet, omdat ik vlak daarvoor te kampen had met een longontsteking. Ik was mijn uren aan het opbouwen. Toen Nienke ziek werd ging ik plots volledig de Ziektewet in. Tien dagen na de diagnose sprak ik met mijn coach. Ze benoemde dat ze misschien een uitzondering konden maken door eerst bijzonder verlof toe te kennen, maar dat ze dat niet zeker wisten en dat ze mogelijk 2 weken kortdurend zorgverlof tegen 70% van mijn salaris en vervolgens 6 weken langdurig onbetaald zorgverlof konden toekennen. Dat maakte me verdrietig en boos. Gelukkig vond mijn werkgever het niet gepast om in deze situatie te korten op mijn salaris. Gedurende de maanden dat ik niet kon werken heb ik 100% uitbetaald gekregen. Wat een opluchting. Wetende dat zowel werkgevers als Arbodiensten er ook anders in kunnen staan.

Fijne gesprekken met de ARBO arts

Ik werd ondertussen aangemeld bij de ARBO arts. Met hem had ik online een aantal fijne gesprekken. Hij vroeg mij wat ik kon betekenen voor mijn werk. Alleen al door die vraag stroomden de tranen over mijn wangen. Want ik wist het niet. Ik wilde wel maar hoe? Ik was moe, ik sliep slecht en stond in de overlevingsstand. Hij zei: "mevrouw, ik voel u ,u maakt me aan het huilen. Neemt u wat te drinken, droog uw tranen en doe wat lukt, geen druk". We spraken af dat ik af en toe gewoon even aanwezig zou zijn op m'n werk om er even te zijn. Wat fijn om dit te horen vanuit een Arbo arts. 

Gedurende de maanden dat ik niet kon werken heb ik 100% uitbetaald gekregen. Wat een opluchting. Wetende dat zowel werkgevers als Arbodiensten er ook anders in kunnen staan.

Afstand

Ik besloot vanaf het begin regelmatig een update te delen met mijn collega's. Zodat zij wisten wat er speelde en ik toch een beetje het gevoel had één van hen te zijn. Maar de afstand voelde enorm. Waar bij hen de focus op werk lag, lag mijn focus op een totaal ander vlak. Ik had er alles voor over om mijn oude leven weer terug  te krijgen. Maar dat ging niet.... . Ik was af en toe even aanwezig op mijn werk. Het was fijn om er dan even uit te zijn. Om te knuffelen met ‘mijn ‘ baby’s, een flesje te geven aan één van mijn lievelingen. Zelfs het verschonen van een enorme doorlekluier was fijn. Maar het was ook vermoeiend. Jemig, wat kwamen de prikkels hard binnen. Ik had weinig concentratie en focus. 

Mening van anderen

Op mijn werk draaide alles gewoon door, zo ook de teambuildingactiviteit. Ik besloot niet te gaan. Ik kon niet werken, maar zou dan wel naar zo'n dag gaan? Ik maakte daar denk ik zelf het grootste probleem van. Stiekem maakte ik me druk om een mening van anderen hierin. Die middag zag ik de foto's van de teambuilding en de tranen stroomden over m'n wangen....ik had gewoon moeten gaan. Het voelde fijn dat ik deze gevoelens kon delen met mijn werkgever. En dat juist zij aangaven dat dit soort zaken ook nodig zijn om te kunnen blijven staan. Het gaf me een stuk bevestiging waar ik zo hard naar op zoek was. Toen ik hoorde dat mijn collega's in het diepste geheim een flashmob aan het voorbereiden waren voor ons personeelsfeest besloot ik me aan te sluiten en mee te doen. Oprecht genieten en "er weer even bij horen". Wat een fijn gevoel. Wel merkte ik dat ik de dag na dit feest enorme hoofdpijn had. Was het dan toch teveel? 

Ik kon niet werken, maar zou dan wel naar zo'n dag gaan? Ik maakte daar denk ik zelf het grootste probleem van.

Opbouwen

Na de zomervakantie, die wij in een soort van waas beleefden, startte ik met het opbouwen van wat uurtjes. Vooral de eerste periode terug op mijn werk merkte ik dat sommige collega's zich moeilijk een houding konden geven. Ze vroegen zich af of ze wel konden vragen hoe het met mij ging of dat ik dat vervelend vond. Ook merkte ik dat ik me soms afsloot, dat ik bewust de stilte op zocht. Dat ik me niet mengde in gesprekken, zoals ik dat eerder altijd deed. Nu hield ik mijn mening voor me. De interesse was er niet. Mijn belevingswereld is veranderd. Ik vind andere zaken nu veel belangrijker en erger me soms aan de dingen waar m'n collega's hele dagen druk mee kunnen zijn. Ik houd me er afzijdig van, wil mijn energie daar niet in stoppen.

Mogen werken

Genieten daarentegen doe ik veel meer en veel intenser. Van een baby die net loopt....van een baby die haar hoofdje veilig op m'n schouder legt zodra ik haar overneem van haar moeder. Van een baby die een ontwikkelingsfase laat zien. Van een lachje van een kind. Van de enorme lol die ik langzaam aan weer terug krijg in het samenwerken met m'n favoriete collega's. En toch....langzaamaan sluipt ook het gevoel van ergernis en me overal mee bemoeien er beetje bij beetje weer in. Ik ben veranderd, ik voel het. Na een aantal recente gesprekken die zeer intens waren met mijn coach en assistent-coach en waarin ik m'n diepste gevoelens weer heb durven delen ben ik weer wat meer op het goede spoor. Het spoor van genieten. Het spoor van mogen werken. Het spoor van deel uit mogen maken van een fijne groep collega's. Het spoor van deel uit maken van een onwijs fijne werkgever die mij alle ruimte heeft gegeven in deze situatie.

Karin Bloemheuvel

Karin is 21 jaar getrouwd met Jan en de trotse moeder van Michael 19 en Nienke 17. Op 10 maart jl. kreeg Nienke de diagnose de ziekte van Hodgkin, lymfeklierkanker. Vanaf dat moment is haar en hun leven op veel vlakken ingrijpend veranderd.

Karin en haar werkgever konden in goed overleg een oplossing bedenken, zodat ze zoveel mogelijk bij haar dochter Nienke kon zijn tijdens de behandeling. Helaas gaat dit vaak anders. Dan komen ouders vaak klem te zitten tussen arbeid en zorg(en). Daarom is het noodzakelijk dat er vanuit de overheid een passende, betaalde zorgverlofregeling komt en wat daarvoor moet gebeuren. Teken daarom hier de petitie voor een passende zorgverlofregeling.