Kan'ker over schrijven - Schijnverademing

2 oktober 2020

“Heeft u een momentje geduld, mevrouw? Dan neemt mijn collega het even van mij over.”

“Maar natuurlijk meissie.” Zegt de klant die aan de andere kant van mijn kassa staat. Ik klik het stalen poortje achter me uit zijn magneetje en log mijn account van de kassa uit. Als ik mezelf uit de kassastoel duw kijk ik voor me en zie ik dat de vrouw naar me glimlacht. Deze vaste klant is echt leuk. Froukje, heet ze. Ze komt al jaren elke dag naar onze winkel. Ze haalt dan een croissantje en krijgt van ons een kopje koffie. Ze stalt dan haar karretje in de winkel, drinkt in het parkje voor de winkel haar koffie op, en doet daarna een rondje voor de boodschappen. Als we haar aan zien komen lopen schenken we de koffie alvast in. Ik wenk Marja, mijn collega, om het van me over te nemen. 

Mijn broekzak trilt al die tijd al. Ik gris mijn mobiel eruit en klik het scherm aan. “Private number.” Mijn ogen glijden van het scherm naar rechts, naar mijn pols. Ik staar naar het gekke bultje wat er zit. Het is zo groot als een framboos, maar dan rond. Ik draai mijn arm naar binnen. Als het buitenste bot over het binnenste bot draait verdwijnt het ding in mijn lichaam, en zie je het bijna niet meer. Ik loop naar de uitgang van de winkel en beland met mijn neus in de koude wind. Het is herfst en ik ben getuige van een drukke zaterdag in de binnenstad van Zwolle. De maatregelen zijn versoepeld en iedereen viert het einde van de eerste coronagolf. Ik hoor de goudgele blaadjes die tuimelen over elkaar en over de weg. Door een kier van de deur stroomt de geur van vers brood me nog net tegemoet. Het zijn mijn eigen vers afgebakken zuurdesembroden. Ik ben die ochtend om half zeven begonnen met broden afbakken, taarten snijden en croissantjes inpakken. Mijn telefoon trilt nog altijd. Ik loop een stukje naar rechts, op zoek naar een rustig plekje. Ik baan me een weg door de kriskras gestalde fietsen als ik een laag hekje zie. Ik ga op de stalen stang zitten en kijk naar mijn telefoonscherm. Het trilt nog steeds en mijn scherm schreeuwt me tegemoet: “private number”. Ik wil opnemen, want ik wil duidelijkheid. Ik ben niet voor niks naar de huisarts gegaan. Maar. Misschien. Als ik gewoon niet opneem, kan hij me ook geen slecht nieuws brengen.

“Dag Marte. Met Marc Bruiner*, huisarts. Hoe gaat het?”

Hoe het gaat? Get to the point please.

“Ja, wel goed hoor, ik ben lekker aan het werk.”

“Ooh joh. Op zaterdag? Waar werk je?”

Misschien is het een goed teken, als er echt iets aan de hand was, was hij wel met de deur in huis gevallen.

Drie minuten later hoor ik de korte piep die betekent dat het telefoontje voorbij is. Ik voel mijn lichaam zich ontspannen. Ik adem diep in en kort uit. Een opgeluchte zucht, het wachten is voorbij, de spanning is voorbij. Alles is oke. Ik klik terug naar mijn hoofdscherm en typ in de zoekbalk: ‘ganglion’. Ik lees:

‘Een ganglion is een bobbeltje aan uw pols, vinger of voet. Dit is een uitstulping van het gewricht. Het kan geen kwaad.’

Het kan geen kwaad. Check. De opluchting stroomt mijn lichaam in. Het gekke bultje gaat waarschijnlijk vanzelf weg. Dikke prima. Ik klik mijn scherm uit en doe de vliegtuigstand aan. Vanaf nu geen onderbrekingen meer. Ik stap de winkel weer binnen en word meteen geroepen door Marja.

“Marte, wat denk jij? Hoeveel nieuwe broden afbakken? Vijf? Oh, en hoe was je belletje?”

Ik glimlach.

“Ja, goed. Niks ergs aan de hand.”

“Ahw, fijn man, ik ben echt opgelucht.”

Terwijl de rechterhand van Marte weer een plaat met spinaziebroodjes in de oven schuift gniffelen de cellen in het bultje aan haar pols. Ze kunnen nu weer ongestoord hun gang gaan. De kankercellen delen rustig door.

 

*niet de echte naam van mijn huisarts