18 december 2024

Ingeborg Schrijft: What doesn’t kill you makes you stronger

De eerste keer dat hij het had was hij op een dinertje met vrienden. Of ik hem op wilde halen want hij voelde zich niet lekker. Spierwit, trillende handen en met zweet op zijn voorhoofd stapte hij in de auto. “Mam, stel nou dat het terugkomt?” De tweede keer stond ik op een feestje. Hij belde rond middernacht: “Mam, ik ben heel bang. Bang dat ik het weer heb.” Hij ademde luid en snel en het duurde niet lang voordat ik in de gaten had dat hij weer een paniekaanval had. Snel rende ik naar een rustig plekje en probeerde samen met hem rustig door onze buiken te ademen. Toen was er die keer dat hij een bloedneus had en de keer daarna voelde hij zich heel moe, had hij hartkloppingen en een grote bloeduitstorting op zijn enkel.

Foto: Doede (midden) met zijn vader en broer tijdens de marathon van Amsterdam.

Ik probeerde alle keren de rust en realiteitszin erin te krijgen maar dat lukte zeker niet altijd. Ook al omdat ik zelf mijn bezorgdheid niet helemaal kon verbergen. De symptomen van een angstaanval leken op de symptomen van leukemie; kortademigheid, koud zweet, hartkloppingen….en daarna was hij natuurlijk uitgeput. Vertrouwen gaat te paard en komt te voet. Kanker maakt immers dat alles wat eerst vanzelfsprekend was wankelt. Je vraagt je af of je je lichaam nog wel kunt vertrouwen. Of je zult genezen, of de ziekte terugkomt, en zelfs of je er zelf een aandeel in hebt als het terugkomt.

Vertrouwen gaat te paard en komt te voet. Kanker maakt immers dat alles wat eerst vanzelfsprekend was wankelt.

Ongelukkig over mezelf

“Mam, ik voel me eigenlijk de hele tijd schuldig als ik iets heb gedaan wat ongezond is. Dan ben ik bang dat ik zelf veroorzaak dat het terug gaat komen. Dan voel ik me zo ongelukkig over mezelf.” We praten erover en ik vraag hem waar hij wel gelukkig van wordt. Van sporten en gezond leven. En ontspannen. Dat laatste lijkt nog het allermoeilijkst voor hem.

“Misschien moet je toch een keer met iemand gaan praten, lieverd”, stel ik voor. “Wat helpt dat dan? Ik denk dat ik er pas van af ben als die vijf jaar om zijn en ik echt genezen ben.” Toch googelen we naar therapeuten en lezen we samen op de website van Vereniging Kinderkanker Nederland over VOX. Vooral de positieve gevolgen van kinderkanker blijven bij hem hangen.

'Dat werkt wel, dat positieve'

We praten over hoe kanker zijn levenservaring wellicht heeft verrijkt en hoe het van invloed is op zijn levensstijl die in vergelijking met zijn medestudenten echt stukken gezonder is. (Zo liep hij afgelopen november de marathon van Amterdam met zijn vader en broers, zie foto). Hoe hij misschien anderen in zijn omgeving tot steun kan zijn omdat hij juist al zoveel veerkracht heeft laten zien en hoe goed hij zich kan inleven in anderen. En dat hij intens kan genieten van kleine dingen.

Hij begint te glimlachen. “Ja dat werkt wel. Dat positieve.” Ik ben zo blij dat hij mij al die gedachten en gevoelens vertelt, ook al hoop ik dat hij binnenkort ook besluit met een (andere) psycholoog te gaan praten. Maar voor nu hebben we het samen weer even opgelost. Opgewekt pakt hij zijn spullen en vertrekt richting station centraal voor de trein naar Groningen. “Dag mam, tot over twee weken!” We zijn weer een stapje verder.

Ingeborg (53) schrijft over haar ervaringen als moeder van Doede (20) die in de zomer van 2021 gediagnosticeerd werd met Acute Lymfatische Leukemie.