- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Ingeborg Schrijft: Als alles goed gaat…
Een dik jaar nadat we de bloemenkraal aan de kanjerketting hebben mogen rijgen, gaat het eigenijk heel goed met ons. Doede studeert in Groningen en geniet van zijn sociale leven daar. Hij heeft zijn eerste jaar gehaald en rent, samen met zijn vader en oudste broer, over een paar weken de marathon van Amsterdam voor het KWF. Zijn middelste broer regelt de rally tegen kanker mijn Delft en samen hebben ze vorig weekend aan selectiewedstrijden voor het Nederlandse Lacrosse- team meegedaan. Ze hebben grootste plannen om te trainen voor de Olympische Spelen over 4 jaar. Hij is superfit. En zo ziet hij er ook uit. Een buitenstaander zou absoluut niet zien dat hij nog niet zo lang geleden zo ziek is geweest. Het loopt dus op rolletjes zou je zeggen. Niks om je zorgen over te maken. Dus vier het leven, count your blessings, hang de slingers op!
Foto: Doede op de schommel, een gevoel van vrijheid.
En toch, er sluimert wat. Hoe bouw je het vertrouwen in dat jonge lijf op, dat drie jaar geleden ineens zo bruut was weggeslagen? Blijft het de komende jaren zo goed gaan? Blijft de kanker weg? In een van de kamers van zijn achterhoofd hangt toch dat zwaard van Damocles. Vorig weekend kwam hij thuis. Moe, met een ontstoken voet en rare rode vlekjes onder zijn voetzolen. Zijn bange ogen kijken me aan en ik zie de blinde paniek. ‘Is het terug, mam? Ik probeer hem gerust te stellen door de feiten op een rijtje te zetten. 'Herinner je nog al die andere symptomen van drie jaar geleden? Je hebt nu toch geen hartkloppingen, geen bloedneuzen, geen botpijn? Je bent topfit, het komt allemaal wel goed. Die ontstoken voet en die vlekjes, kan ook door het rennen komen. Je had toch een blaar?’
Bij mijn andere twee zonen zou ik dit alles allemaal geweten hebben aan de training voor de marathon en overbelasting, maar voor dat ik het weet, wordt zijn angst ook mijn angst.
Maar in de uren daarna komt het in zijn hoofd niet goed. Bij mijn andere twee zonen zou ik dit alles allemaal geweten hebben aan de training voor de marathon en overbelasting, maar voor dat ik het weet, wordt zijn angst ook mijn angst. Ik was immers die bewuste lente in 2021 ook te laat. We bellen uiteindelijk samen de huisartsenpost in Amsterdam en vragen of hij langs mag komen om een bloedbeeld te bepalen. Dat is namelijk, weten we van voorgaande angstaanvalletjes, het enige dat hem echt rustig krijgt. Helaas is dat niet mogelijk, het is weekend. Met veel moeite mag hij even naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis waar ze naar zijn dikke blauwe voet en de rode puntjes onder zijn voet kijken. Ook daar is het niet mogelijk om bloed te prikken. De tranen rollen over zijn wangen als we onverricht ter zake weer naar huis gaan. Dan maar het Prinses Maxima Centrum bellen. We krijgen de dienstdoende arts aan de telefoon die hem rustig aanhoort en een aantal vragen stelt. Ik zie hem ontspannen en het vertrouwen in zijn lijf komt voetje voor voetje terug. Waarschijnlijk toch overbelasting, als ze het zo kan inschatten, Maandag naar de huisarts in Groningen en dan voor zijn eigen zekerheid even laten kijken hoe het staat met alle bloedcellen, is het advies. Die zondag daarna stapt hij in de trein, terug naar zijn studentenleven.
Als ik hem de volgende dag bel om te vragen hoe het bij de huisarts was, zegt hij: ‘Ik ben niet gegaan mam, ik zie er nu de noodzaak niet meer zo van in.’
En zo bouwt hij op zijn manier stapje voor stapje en met vallen en opstaan aan de overtuiging dat zijn sterke lichaam het gewoon weer doet. En ook ik zal dat vertrouwen moeten laten groeien.
Ingeborg
Ingeborg (53) schrijft over haar ervaringen als moeder van Doede (19) die in de zomer van 2021 gediagnosticeerd werd met Acute Lymfatische Leukemie.
