Christiaan Schrijft: Loslaten

Loslaten is onvermijdelijk, natuurlijk. Een gelegenheid voor hen om ervaring op te doen met een wereld die niet door vaders en moeders wordt geregisseerd. Voor mij als vader is loslaten ook: hoe ik omga met mijn zorgen, met paniek, met machteloosheid, mijn verdriet. Toen de kinderen kleiner waren, peuters nog, klom ik ’s avonds laat wel eens het trappetje naar hun hoogslaper op om ze zachtjes nog een kus te geven. Uit mijn stille bewondering voor dat kleine leven borrelde keer op keer iets van tederheid op. En een verlangen om het te beschermen. Meer dan eens hoorde ik mezelf dan zoiets mompelen als: “Wees niet bang, ik zal voor je zorgen” of “bij mij ben je veilig”.

Boomerang

Achteraf zie ik dat ik op die momenten niet alleen woorden gaf aan wat ik voelde in dat moment. De woorden pasten ook bij de verhalen die we elkaar als volwassenen vertellen, met en zonder woorden. Verhalen van ‘Hoe Dingen Gaan’ en ‘Hoe Het Hoort’. Een verhaal waarin iedereen opgroeit temidden van geluk en liefde, waarin alles beweegt naar beter, en kinderen niet doodgaan. Mijn woorden kwamen als een boomerang terug op het moment dat mijn jongste zoon Dorje leukemie bleek te hebben. Want hoe kon ik zorgen voor veiligheid wanneer de grootste bedreiging voor zijn leven onzichtbaar en ongrijpbaar was en niet van buiten kwam maar binnenin hem zat? Het enige antwoord dat ik had: altijd en onvoorwaardelijk beschikbaar zijn. En, zoals bij verstoppertje, mijn adem inhouden tot het allemaal voorbij zou zijn.

Lachen schudt het los

Het duurde een tijd voordat ik in de gaten kreeg dat die reactie ook een keerzijde had. Dat steeds ‘aan te staan’ ook betekende dat ik moeite had om even achterover te leunen wanneer de wereld niet in brand stond. Toen Dorje opnieuw leukemie bleek te hebben, nam ik me voor om dat anders te doen. Minder op wilskracht en alertheid, meer op vertrouwen en aandacht. En lachen. Loslaten en lachen gaan wat mij betreft hand in hand. De spanning in mijn lijf, mijn adem die hoog zit… lachen schudt het los. Ik neem een voorbeeld aan Superman. Niet alleen in tijden van nood zou ik hem willen zijn, maar ook in tijden van loslaten. Een van mijn favoriete cartoons uit The New Yorker laat Superman zien aan de rand van een zwembad. Hij ligt op een stretcher, zonnebril op, telefoon aan zijn oor, cocktail in zijn hand, en zegt: “Hoor es vriend, het zijn allemaal noodgevallen.” Hier kan ik hartelijk om grinniken. Want: alles lijkt belangrijk, maar sommige zaken zijn belangrijker. Soms is de actiestand nodig, soms rust. Ik wens iedere ouder toe dat ze dat onderscheid kunnen blijven maken! 

Christiaan 

Christiaan Zandt blogt over zijn ervaringen als vader van Dorje (11) die in oktober 2015 en in 2020 werd gediagnosticeerd met Acute Lymfatische Leukemie. Hij herstelt momenteel probleemloos van een stamceltransplantatie. Christiaan woont met zijn vrouw Petra, Dorje en Alan (13) op het Groninger platteland, onder de wilde luchten van het Lauwersmeergebied.