Annet Schrijft: Wat overblijft

Boerenfox Nova maakt sinds 2019, het eerste behandeljaar van Lilian, vrolijk deel uit van ons gezin. Iets met dromen laten uitkomen en het leven niet meer uitstellen. Dapper en waakzaam, is ze Tara’s toegewijde bodyguard in eigen tuin op onzekere momenten. Want sommige herinneringen raak je niet meer kwijt. Zoals die winteravond toen ze voor de zoveelste keer onbedoeld alleen thuis was en geluiden in de tuin hoorde. Nova ging fel tekeer, Tara was 14 en heel bang. Dat werd de ochtend daarna niet beter toen er ingebroken bleek te zijn in onze straat

Samen maar toch alleen

Voor Tara een blijvend restant uit de chaotische tijd na de diagnose van haar zusje Lilian. Ze heeft ons op die donkere avond niet gebeld want tja, wij waren druk met onze zorgen om Lilian die op dat moment weer met spoed was opgenomen in het Máxima met onverklaarbare en gevaarlijk hoge koorts. We hoorden haar verhaal ruim een jaar later pas en voelden ons intens schuldig over haar angst en eenzaamheid toen. Tara is altijd al een heel goedaardig, meegaand en voegend meisje geweest. Makkelijk voor ons misschien, maar eerder het tegenovergestelde voor haarzelf. In het eerste jaar van Lilians loodzware behandeling tegen een zeer zeldzame en agressieve vorm van kanker, is Tara bijna helemaal onzichtbaar geworden, geleidelijk en ongemerkt. De overlevingsmodus waar we als gezin middenin zaten, verblindde en verdoofde blijkbaar zo dat Tara’s stilte ons niet meer opviel. Samen maar toch alleen, beseffen we nu.

De overlevingsmodus waar we als gezin middenin zaten, verblindde en verdoofde blijkbaar zo dat Tara’s stilte ons niet meer opviel. Samen maar toch alleen, beseffen we nu.

Extra molensteen

Ook passend bij haar bescheiden karakter heeft ze, na de uiteindelijke amputatie van Lillians arm in 2021, niet of amper meer gesproken over haar deel in het verhaal van Lilian. Tussendoor in 2020 kwam Covid er ook nog bij als extra molensteen voor Tara. De isolatie van school en vriendinnen viel haar ontzettend zwaar, juist toen ze al zoveel alleen moest doen. Daarvoor vond ze steun en een luisterend oor bij vriendinnen thuis en bood haar sport voetbal veel afleiding, dat viel ineens bijna weg. Erover praten vindt ze tot op de dag van vandaag moeilijk, ze krijgt er nog steeds tranen van in haar ogen. Daarom hebben we nooit aangedrongen, het komt wel wanneer ze er zelf aan toe is. Als we er nu toch op proberen terug te kijken, vier jaar later, lijkt er tot mijn grote verbazing achter haar emotie ook schuldgevoel schuil te gaan.

Bewust vervelende dingen vergeten

We wisten dat ze het destijds vervelend vond als iedereen haar vroeg hoe het met Lilian ging. Daar konden we ons toen ook wel wat bij voorstellen. In je eigen dagelijkse wereld en gedachten wil je niet steeds door anderen naar het verdriet worden getrokken, als het thuis al nergens anders over gaat. Hoe goed bedoeld die betrokkenheid ook was. Als af en toe de vraag volgde hoe het met Tara zelf ging, sloeg ze dicht, wilde het er niet over hebben, sommige mensen kende ze amper. Iets anders wat we niet wisten, vertelde ze ons nu pas. “Ik kan bewust vervelende dingen vergeten, er niet aan denken, dan is het weg”. Ze zegt dat ze dat veel gedaan heeft en daarom niet alles meer precies weet. Dan komen de tranen want zoiets ergs opzettelijk willen vergeten is toch niet heel aardig naar Lilian, vind ze zelf. Hartverscheurend om te horen maar ook goed want we hadden geen idee dat ze hier mee zat en niet durfde te vertellen. We kunnen haar nu geruststellen, ze heeft het alleen maar geweldig gedaan alle ingewikkelde afgelopen jaren, we zijn mega trots op Tara. Van de zwaarste storm van ons leven, weten wij ook niet alles meer. 

We kunnen haar nu geruststellen, ze heeft het alleen maar geweldig gedaan alle ingewikkelde afgelopen jaren, we zijn mega trots op Tara. Van de zwaarste storm van ons leven, weten wij ook niet alles meer. 

Sterke wijze liefste zus

Wel wil ze graag delen wat ze bijzonder heeft gevonden, blij of verdrietig. Ze herinnert zich nog goed het moment dat het haar van Lilian begon uit te vallen en ze in de woonkamer huilend een pluk haar op de grond gooide, dat vond Tara verschrikkelijk zielig. Toen later na de chemo’s de allermooiste dikke krullen terugkwamen was ze enorm opgelucht voor Lilian, slechte dingen kunnen goed komen. Alle gedoe rond de sonde is haar ook bijgebleven als heel naar voor Lilian. En die keer dat Lilian na haar polsoperatie zo boos werd bij de ergotherapeut, dat ze niet meer in de auto wilde stappen en 5 kilometer naar huis is gelopen. Tara hield thuis op haar mobiel exact in de gaten waar Lilian liep, waardoor ik wist dat ze goed onderweg was. Ook zegt ze “Ik kan natuurlijk niet begrijpen hoe het is om zo ziek te zijn, maar ik had misschien anders gereageerd, minder boos of zo, ik weet het niet”. Aan de andere kant weet Tara dat Lilians onverzettelijke wilskracht haar ook juist helpt nu. De paar keer dat Tara in het Máxima heeft gelogeerd, heeft ze fijn gevonden met gewoon samen spelletjes doen zoals thuis. Tara is er zelf trots op dat ze veel zelfstandiger is geworden toen het moest, want “ja je weet dat ik een stok achter de deur nodig heb en toen was er eentje”. Wat een geweldige en positieve conclusie. Meer vrijheid was eigenlijk ook wel leuk, zeker als je 14 bent. Ze legt uit dat ze daarom nu graag ‘zelf vaart’ en wij erop mogen vertrouwen dat ze dat prima kan. Dat vinden wij ook, ze is een sterke wijze liefste zus.   

Annet Wilts