22 november 2023

Alinda Schrijft: Flashbacks

Daar stond ik dan op mijn werk in het ziekenhuis, naast het bed waar een patiënt vijf punts gefixeerd aan het bed lag (lees: vastgemaakt met armen, benen en buik). In mijn gedachten was ik weer terug in Groningen. Naast het IC bed waar mijn kleine Noortje, van net één jaar oud, op lag, vastgebonden met armen en benen. Na een grote buikoperatie om een levertumor te verwijderen. Het zien van een situatie, die helaas soms voorkomt in de zorg, die ik zó kon relateren aan mijn eigen doorgemaakte situatie met haar, maakte dat mijn hele lijf met gierende banden terug raasde naar de stressstand waar het zo lang in gezeten had. En mijn eerste gedachte was dan ook; deze patiënt moet los, net zoals ik toen bij Noortje dacht.

Na deze situatie volgden er nog meer. Een patiënt die sprak over strijden tegen ziekte, een patiënt sondevoeding geven, scholing over een geïntubeerde patiënt of een patiënt vast moeten houden toen deze weerstand bood bij het inbrengen van een maagsonde. Het zijn voor mij geen werksituaties meer, maar situaties die ik kan linken aan eigen doorgemaakte momenten en situaties die mij steeds weer terug in de tijd zetten. Terug laten denken aan wat wij allemaal hebben meegemaakt met Noortje en mij dit keer ook keihard laten voelen hoe ik mij toen eigenlijk gevoeld heb: verdrietig, verslagen, gekwetst, strijdlustig en doodmoe.

‘Verwerkt’

Nadat Noortje haar bloemenkraal kreeg, als symbool voor het einde van de behandeling, heb ik een tijdje ondersteuning gehad van de praktijkondersteuner van de huisarts. Dit omdat ik hulp nodig had om weer structuur en plezier terug te vinden in mijn leven. Hulp om weer terug te gaan naar het ‘oude normaal’ waarin ook ik ertoe doe en het belangrijk is om naast het zorgen voor je kinderen, plezier te hebben en te kunnen ontspannen. Na een aantal maanden heb ik deze ondersteuning kunnen afronden met de gedachte ‘ik heb het verwerkt’. Mede daardoor overvielen deze flashbacks mij des te meer. Ik had hier toch geen last meer van, alles was toch weer oké? Het gaat toch goed met Noortje? Wat gebeurt er met mij?

Ik had hier toch geen last meer van, alles was toch weer oké? Het gaat toch goed met Noortje? Wat gebeurt er met mij?

Maar nee, ik heb het dus niet verwerkt, was mijn conclusie. Heftig. Lastig. Zo kon het niet voort blijven bestaan. Het herbeleven gaat namelijk ten koste van mijn gemoedstoestand en de hoeveelheid energie die ik heb om thuis gezellig te kunnen zijn, er te kunnen zijn voor mijn vriend en dochters, aandacht te kunnen hebben voor vrienden en het onthouden van hun verhalen. Maar ook ten koste van mijn energie en concentratie op het werk. Dit wil ik niet, dus heb ik opnieuw aan de bel getrokken bij de praktijkondersteuner waar ik gelukkig snel terecht kon.

Hulp accepteren

Eenmaal weer in gesprek vind ik het interessant om te merken dat hoe goed ik ook om hulp kan vragen, ik dit eenmaal gedaan hebbende soms moeilijk hulp kan accepteren. Wat zich uit door bijvoorbeeld aanvullende hulp proberen af te houden. Tijdens de gesprekken vertelde ik namelijk over de flashbacks en de reactie die dit heeft. Waarop mij geadviseerd werd om EMDR therapie te overwegen. Mijn eerste reactie was een harde nee, want mij is toch niets aangedaan! Gelukkig lukt het mij gaandeweg om wat milder te zijn naar mijzelf en te erkennen dat mij misschien niets is aangedaan, maar wij als gezin wel iets heel heftigs hebben meegemaakt. En dat ik bij het verwerken daarvan hulp mag accepteren, juist zodat ik er weer kan zijn, voor mijzelf en iedereen om mij heen. Dus binnenkort gaat het gebeuren. Ik vind het heel spannend om de vele momenten weer te gaan herbeleven, maar ik ben er toch wel trots op dat ik om hulp heb durven vragen en het accepteer. Niet altijd kan je alles maar alleen.

Alinda

Alinda Knijn blogt over haar ervaringen als moeder van Noortje (2). In mei 2022 werd een tumor in haar buik ontdekt. Inmiddels heeft ze haar behandeling afgerond. Ze schrijft om de emoties die daarmee gepaard gaan en gingen de ruimte te geven en anderen steun te bieden.