Willemarijn Schrijft: Zoeken naar zin

Twee dagen

Op dit moment werk ik twee dagen per week. Bij mijn vorige baan waren dat er drie en dat ging goed, maar hier was geen derde dag beschikbaar. Natuurlijk kon ik meteen op zoek gaan naar werk voor die derde dag, maar iets vinden voor één dag van maar een uur of zes, dat leek me lastig. En wennen aan twee nieuwe banen intensief. Dus hield ik het voor een poosje op twee. Iets mis mee? Niet per se. Alleen… soms voel ik me zo… nutteloos?

Nutteloos

Het is een vertrouwd gevoel. Hetzelfde gevoel had ik in de maanden na mijn stamceltransplantatie. Ik was 19 en bezig met de opleiding tot onderwijsassistent. Ik wilde zo graag mijn stage weer oppakken, maar mijn weerstand was te laag. Dus zat ik thuis, maandenlang. Ik probeerde er luchtig mee om te gaan, zei dat ik gewoon een extra lange vakantie had. Ik probeerde mijn tijd te vullen met leuke dingen. Maar het was eenzaam, mijn wereldje was klein, en ik voelde me vooral: nutteloos. Ook na de eerste coronagolf had ik zo’n periode. In januari was ik begonnen aan mijn eerste baan, slechts zeven weken later gingen de scholen dicht. En toen de scholen na twee maanden weer opengingen, bleef ik thuis. De woorden van mijn arts waren pijnlijk duidelijk: ‘Als jij met jouw longen op de ic aan de beademing terecht komt, dan kom je er niet meer vanaf.’ Wekenlang zat ik thuis, ik wist niet voor hoe lang. Alles ging door zonder mij, het voelde alsof ik niet meetelde. Alsof ik was vergeten. Ik vulde mijn dagen, maar er was niets wat ertoe deed. 

‘De bodem van het bestaan zit niet in de leukigheid, maar in de zin. Kan ik iets betekenen voor mijn medemens? Hoe kan ik zorgzaam bestaan?’

Liefst een beetje meer

Soms voel ik me dus weer zo. Omdat twee dagen maar twee dagen zijn. Omdat er overal mensen nodig zijn en ik zo graag bij wil dragen aan de maatschappij. De Vlaamse psycholoog Dirk de Wachter verwoordt het zo: ‘De bodem van het bestaan zit niet in de leukigheid, maar in de zin. Kan ik iets betekenen voor mijn medemens? Hoe kan ik zorgzaam bestaan?’ Zijn uitspraak raakt me. Van betekenis zijn. Liefst een beetje meer dan nu. Ik wil het zo graag. Maar hoe doe je dat, als na een werkdag je knie pijn doet, je benen aanvoelen als lood en het in je hoofd een mistige chaos is? Als het soms voelt alsof je een marathon hebt gelopen? Of de Alpe d’Huez beklommen?

Appje 

Laat ik verder gaan over die derde dag. Twee weken geleden kreeg ik, totaal onverwachts, een appje van een onbekende. Ze was docent inburgering en gaf taalles aan volwassenen, vertelde ze. Ze hadden mensen nodig. Ik liep een dag met haar mee; een lange, gezellige dag met veel informatie en een groeiend enthousiasme. Zojuist heb ik mijn cv gestuurd. Ik ben nog niet aangenomen, maar ik hoop dat het iets wordt! Ook al betekent het dat ik andere dingen niet kan doen. Ook al doet dat opnieuw een beetje pijn.

Volop genieten

Mijn leven vullen. Van betekenis zijn, in het groot, in het klein. Ik weet nog niet altijd hoe je dat doet. Ik heb het in die vijf jaren dat ik kankervrij ben, nog steeds niet helemaal ontdekt. Het blijft zoeken. Een zoektocht naar zin. Maar ik probeer het, voorzichtig balancerend tussen wat ik wil en wat ik kan. Om intussen volop te genieten van al die leuke dingen. 

Willemarijn

Willemarijn kreeg op haar zevende leukemie en vijf keer een recidief, waarvoor ze is behandeld. Via haar blogs deelt ze haar ervaringen, om te laten zien waar ze nu staat en anderen herkenning en hoop te geven. 

---

Ervaar jij dit ook weleens en wil je daarover van gedachten wisselen? Neem dan contact op met VOX, het netwerk van de Vereniging Kinderkanker Nederland voor volwassenen die kinderkanker hebben gehad via vox@kinderkankernederland.nl. of bel naar 030 - 242 29 44.