Willemarijn Schrijft: Vechten voor school

Er was eens een juf van groep 4. Mijn juf. Ze kwam op bezoek en bracht een map vol schoolwerk mee. In de map zaten sommen en taaloefeningen, maar ook knutselopdrachten en liedjes. De map ging mee als ik naar de dagbehandeling moest, naar de ziekenhuisschool tijdens mijn opnames en naar school toen ik daar eindelijk weer naartoe kon. Overgaan naar groep 5 en meedoen met de klas. Dat was waar ik voor vocht. En het lukte, dankzij haar.

Geen vragen

Er was eens een meester van groep 8. Mijn meester. De zomervakantie was net voorbij en hij stond bij de deur van het lokaal om ouders en leerlingen te verwelkomen. Zenuwachtig sloot ik aan in de rij. Toen ik aan de beurt was gaven we elkaar een hand. Zeiden onze namen. En daarna? Niets. Ik mocht gewoon gaan zitten. Geen vragen. Geen extra aandacht. 
‘Normaal’ zijn. Dat was waar ik voor vocht. En ik was het, dankzij hem.

Vervroegde profielkeuze

Er was eens een zorgcoördinator op het voortgezet onderwijs. Mijn zorgcoördinator. Haar kamer was op de tweede verdieping, aan het einde van de gang. Ik kwam daar vaak. Vier jaar lang dacht ze met mij en mijn ouders mee. Toen ik net voor de start van drie havo opnieuw ziek werd, regelde ze dat ik vervroegd mijn profielkeuze mocht doen, zodat ik meer kans had om over te gaan. En toen ik door maandenlange afwezigheid toch bleef zitten en ik in het nieuwe jaar door alle geschrapte vakken veel tussenuren had, regelde ze een plek in de satellietklas; een fijne plek waar ik gezien werd en waar ik mijn huiswerk kon maken. Volhouden en doorgaan. Dat was waar ik voor vocht. En ik hield vol, dankzij haar.

Dit zijn geen sprookjes over helden, dit zijn mijn herinneringen aan vier gewone mensen. Vier gewone mensen die iets bijzonders deden: mij geven wat ik nodig had. 

Diploma

Er was eens een slb’er (studieloopbaanbegeleider) op het middelbaar beroepsonderwijs. Mijn slb’er. Ik was bezig aan een inhaaljaar voor de opleiding tot onderwijsassistent. Ik moest een aantal examens en een stage inhalen. Het was mei en ik was bijna klaar, had mij stage-opdrachten zelfs al af, toen ik opnieuw een slechte uitslag kreeg; de leukemie was terug. Er werd een behandeling gestart en we gingen ervoor. Maar één ding zat me vreselijk dwars: mijn opleiding. Als de behandeling zou slagen, had ik nog steeds geen diploma en zou ik wéér verder moeten met school. Toen mijn slb’er hoorde hoe erg ik dat vond, belde hij me op en regelde voor elk examen een oplossing. En na twee weken hard werken tekende ik mijn diploma, dat hij thuis kwamen brengen. Perspectief, dat was waar ik voor vocht. En ik kreeg het. Dankzij hem. 

Geen sprookjes

Dit zijn geen sprookjes over helden, dit zijn mijn herinneringen aan vier gewone mensen. Vier gewone mensen die iets bijzonders deden: mij geven wat ik nodig had. Ik heb andere verhalen gehoord. Verhalen over onwil, onmacht en onbegrip. Natuurlijk heb ik zelf ook andere herinneringen. Want er waren ook mensen die wegkeken. Er waren mensen die een zieke leerling eng vonden en daarom niets lieten horen. Er waren mensen die een sticker op me plakten waar ‘speciaal geval’ opstond, die dachten dat ik zielig was en anders. Er waren mensen die niet begrepen dat ik tijdens de behandelingen met school bezig was en daarom ook niet meedachten. 

Maar deze vier, en gelukkig nog veel anderen, wil ik onthouden. Omdat ze er waren. Nadachten. Voelden. Luisterden. Zagen. En daardoor begrepen wat ik nodig had. Vier gewone mensen die nu een voorbeeld voor me zijn. 

Willemarijn

Willemarijn kreeg op haar zevende leukemie en vijf keer een recidief, waarvoor ze is behandeld. Via haar blogs deelt ze haar ervaringen, om te laten zien waar ze nu staat en anderen herkenning en hoop te geven. 

Als je kinderkanker hebt (gehad) is school belangrijk. Het is de link met de ‘normale wereld’. School geeft houvast, structuur en toekomstperspectief. En daarmee hoop. Ook kinderen die niet meer beter kunnen worden, willen vaak, als het even kan, nog naar school. 
Voor leerkrachten is dat ook een zoektocht. Want hoe begeleid je een leerling die kanker heeft (gehad), brussen en klasgenoten? Hoe ga je om met je eigen emoties? Het lesmateriaal en de informatie op de website van Vereniging Kinderkanker Nederland kunnen je helpen bij de begeleiding van je zieke leerling, je klas en eventuele brussen die bij je op school zitten, ook als je leerling niet meer beter kan worden. Zie: https://www.kinderkankernederland.nl/informatie/thema-s/onderwijs