- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Willemarijn Schrijft: Madrassa
Aarzelend, en vaak ook bang, probeer ik de weg door mijn leven te vinden. Soms is de lucht helder, maar soms ook zo mistig dat ik onmogelijk verder kan kijken dan de volgende stap. Dus loop ik voetje voor voetje, stap voor stap, mezelf bij elke kruising afvragend of ik links of rechts moet gaan. En of ik überhaupt wel verder moet, of dat ik al op mijn bestemming ben aangekomen.
In het landschap van opleiding en werk zijn zoveel keuzes en opties. Zoveel mogelijkheden. Maar het zijn vooral de ónmogelijkheden achter die mogelijkheden die de route moeilijk maken. Het begon al in groep acht. Ik mocht naar de havo, maar omdat ik midden in een behandeling zat, kozen mijn ouders voor de mavo. Halverwege de brugklas ging ik alsnog naar de havo. In het derde jaar doemde er een nieuwe vraag op: zou ik de havo afmaken of kiezen voor het mbo? De bovenbouw zou zwaar worden; ik zou een jaar extra nodig hebben, misschien zelfs twee. Het werd de opleiding voor onderwijsassistent. En weer volgde een dilemma: moest ik de pabo gaan doen, mijn droom achterna? Maar wie wil een leerkracht die maar halve dagen werkt? Ik zocht een baan als onderwijsassistent. En uiteindelijk belandde ik, na vier jaar werken waarin ik ook weer voor lastige keuzes stond, bij mijn huidige twee banen. Onderwijsassistent in een taalklas voor migrantenkinderen en onderwijsassistent in het taalonderwijs voor volwassen vluchtelingen.
In het landschap van opleiding en werk zijn zoveel keuzes en opties. Zoveel mogelijkheden. Maar het zijn vooral de ónmogelijkheden achter die mogelijkheden die de route moeilijk maken.
Stralende glimlach
Ik neem je even mee naar een moment drie dagen geleden, een dinsdag in de taalklas. Voor me staat Rafi, een Syrisch jongetje van 10 jaar oud. Zijn donkere ogen kijken me verwachtingsvol aan, maar de vraag die hij stelt, versta ik niet. Tot ik het boek in zijn handen zie. Het is een prentenboek over school dat we voor de vakantie samen hebben gelezen. Hij vertelde me toen het Arabische woord voor school. Of ik dat nog weet? ‘Madrassa’, antwoord ik. Ik word beloond door zijn stralende glimlach.
Ik neem je ook mee naar een moment enkele weken geleden, een donderdag in de groep van mijn volwassen cursisten. Met een klein groepje doen we een spreekoefening. We proberen bijvoeglijk naamwoorden te gebruiken. ‘Waarom zeg je de ene keer ‘mooi’ en de andere keer ‘mooie’?’ wil een van hen weten. Ik leg het uit, net zolang tot iedereen het begrijpt. En ik geniet, want taal is mijn ding.
Geluksmomenten
Mijn werkdagen zitten vol met mooie momenten, vol met geluk. Een kind dat zijn dromen met mij deelt, terwijl hij eigenlijk moet lezen. De kop koffie in de pauze met één van mijn cursisten. Een boos kind dat niet wil praten, maar wel een knuffel wil. Een moeder die een foto van haar jarige peuter aan mij showt… Ik hou van mijn werk. Dit is mijn doelgroep, dit zijn de mensen voor wie ik wil gaan. Toch zijn de vragen, die lastige keuzes, niet voorbij. Want de rol van onderwijsassistent past me niet. Niet écht. De doelgroep hoort bij mij, maar mijn taken niet altijd. Ik heb ambities om docent te worden, maar heb ik ook de mogelijkheden? Heb ik de energie?
Haast
Zo zijn en waren er vragen, dilemma’s, veel meer dan ik hier beschrijf. Wat het confronterend maakt is dat de oorzaak steeds weer mijn gezondheid is. En boven die moeilijke keuzes hangt soms iets donkers: een vaag gevoel van haast. Alsof ik alles wat ik worden wil, nu al moet zijn. Alsof ik op moet schieten om mijn dromen waar te maken. Want wie zegt dat ik over vijf jaar dit werk nog kan doen? Wie zegt dat mijn gezondheid stabiel blijft?
En boven die moeilijke keuzes hangt soms iets donkers: een vaag gevoel van haast. Alsof ik alles wat ik worden wil, nu al moet zijn.
Een plan B
Toch wil ik me niet laten meeslepen in die haast of in mijn vragen. Nee, ik kan niet alles worden wat ik wil. Nee, ik kan niet fulltime werken. En ja, dat is financieel lastig. En ja, misschien wordt mijn gezondheid ooit slechter. En ja, ik heb zelfs een plan B, ergens in een hoekje van mijn gedachten weggestopt. Maar ik wil genieten van het nu. Want voor nu is het genoeg. Die leergierige cursist, Rafi, die dromende leerling, dat ‘boze’ kind, die trotse moeder… Zij zijn genoeg.
Willemarijn
Willemarijn kreeg op haar zevende leukemie en vijf keer een recidief, waarvoor ze is behandeld. Via haar blogs deelt ze haar ervaringen, om te laten zien waar ze nu staat en anderen herkenning en hoop te geven.
Ervaar jij dit ook weleens en wil je daarover van gedachten wisselen? Neem dan contact op met VOX, het netwerk van de Vereniging Kinderkanker Nederland voor volwassenen die kinderkanker hebben gehad via vox@kinderkankernederland.nl. of bel naar 030 - 242 29 44.
