- Ouders, kinderen, jongeren en
survivors blijven steunen
Willemarijn Schrijft: Een stap vooruit
De stapel teleurstellingen was te groot om overheen te kijken. Door infecties in mijn longen was het afgelopen halve jaar gevuld geweest met onderzoeken, antibioticakuren, een kleine operatie, telefoontjes met mijn longarts en nog meer antibiotica. De meeste dingen hielpen niet. Daar hoopte ik ook niet meer op. Want als je te hard hoopt, is de teleurstelling groter. Dan zou de stapel nog hoger worden, misschien wel omvallen en over me heen kletteren. Ik werd sceptisch en dat haatte ik, want dat is niet hoe ik in het leven wil staan. Soms verlangde ik naar iemand die zei 'Je doet het goed', of die me tenminste vertelde hoe ik het wél moest doen. Of ik verlangde naar een knuffel, naar een arm om me heen. Maar het meest verlangde ik naar rust. Ik keek uit naar de vakantie. Een week Normandië met twee vriendinnen.
Zonder antibiotica, met zin
Voor we op woensdag vertrokken, had ik op maandag en dinsdag nog een aantal afspraken in het ziekenhuis, waaronder een onderzoek naar mijn longfunctie. Helaas bleek deze verslechterd; een belangrijke waarde was weer een paar procent gezakt. Uit de kweek kwam een virus. Gelukkig een virus, dacht ik, dan hoef ik op vakantie tenminste geen antibiotica te slikken. Woensdag gingen we dus, zonder dosis antibiotica en met een enorme dosis zin. We zouden er een fantastische week van maken. En dat deden we! We kletsten en lachten, slenterden door mooie stadjes, gingen naar zee. Maar... een ziekte laat je niet thuis. Die neem je met je mee. Altijd.
De rust waar ik zo naar verlangde
Tijdens de lange klim naar de abdij van Le Mont-Saint-Michel, kreeg ik geen lucht meer. Mijn hartslag was hoog. Praten ging niet meer, zelfs fluisteren niet. Ondanks de hulp van twee lieve vriendinnen, voelde ik me eenzaam. Ik kwam boven, maar het kostte me zóveel energie. Té veel eigenlijk. De dag erna ging mijn brace kapot, zodat ik mijn krukken weer nodig had. Aan zee zorgde de koude wind vaak voor een hoestbui, en ook lachen had dat resultaat. Het apparaat om te vernevelen ging in storing en ik moest bellen om dat op te lossen. En toch voelde ik het; de rust waar ik zo naar verlangde. Ik voelde het in de stilte van een prachtige kathedraal. In het zand onder mijn voeten. Ik voelde het op de krijtrotsen in Étretat, starend over de groenblauwe zee, de zon op mijn gezicht en de wind in mijn haren. Ik voelde het tijdens de lange autoritten, als mijn hart stilletjes meezong met de muziek.
Ik had tegengestribbeld. Niet dat ik niet wilde. Naar Parijs gaan was mijn droom, al vanaf het moment dat mijn klas op het Voortgezet Onderwijs daarheen ging en ik niet mee kon. De vraag was alleen: is het haalbaar?
Een overwinning in Parijs
Toen kwam de laatste dag. Een acht uur lange tussenstop in Parijs; een idee van mijn vriendinnen. Ik had tegengestribbeld. Niet dat ik niet wilde. Naar Parijs gaan was mijn droom, al vanaf het moment dat mijn klas op het Voortgezet Onderwijs daarheen ging en ik niet mee kon. De vraag was alleen: is het haalbaar? Ik had verhalen gehoord over eindeloos veel trappen in metrostations, staan in propvolle metro's, lange rijen om ergens naar binnen te kunnen, lange afstanden lopen. Ik had uiteindelijk met het idee ingestemd, maar ik deed dat vooral voor de anderen.
Maar het lukte! Levend op koffie, adrenaline en plezier liepen we door de straten van de immens grote stad. Aten crêpes op een stoeprandje op Place du Tertre. Namen propvolle metro's (waar ik door mijn krukken nooit hoefde te staan). We poseerden voor de Eiffeltoren. En zelfs in Parijs vond ik rust. In de Sacre Coeur, bij het lied van een non, in de woorden van een taal die ik niet ken. Op de Arc de Triomphe, in het uitzicht op de chaos in de diepte.
Mijn longfunctie ging een stapje achteruit. Tijdelijk of definitief, de tijd zal het leren. Maar daar in Parijs deed ik een stap vooruit. Een hele grote stap. Parijs was een overwinning die me dankbaar maakt.
Willemarijn
Willemarijn kreeg op haar zevende leukemie en vijf keer een recidief, waarvoor ze is behandeld. Via haar blogs deelt ze haar ervaringen, om te laten zien waar ze nu staat en anderen herkenning en hoop te geven.
